luciano

Public bus in Nepal

De volgende dag vertrokken we per Public bus naar Pokhara. Een public bus is dus gewoon een openbare bus waar ook de Nepaleze bevolking mee reist. Een hele leuke beleving want het is heel anders dan het gemiddelde toeristenbusje dat je gewend bent. Het is weer een stukje krapper, een stukje voller en een stukje meer chaotisch. Voor mij werd het weer iets te chaoitisch waardoor ik weer even last kreeg van mijn ademhaling. Helemaal toen er 3 nepaleze jongeren een concert van Nepaleze muziek in de bus kwamen geven. Die drukten hun ruggen tegen mijn zij waardoor ik geen mogelijkheid tot ruimte meer zag. Even paniek! Toen ze weg waren en ik me weer had geinstalleerd met muziek was het echter een heel aangenaam ritje en door het uitzicht wat Nepal je biedt houd je zoiezo gewoon je muil. We kwamen al snel in meer bergachtig gebied en we gingen steeds hoger en hoger. Het land werd groener en de temperatuur daalde voelbaar om ons heen.

De busrit verliep goed maar toch waren er dingen waarvan wij ons eerst afvroegen wat het nu eigelijk betekende. Regelmatig kwam de bus langs controleposten van het leger. Aan de kant van de weg waren er kleine posten gebouwd en op de weg lagen palen, bomen of autobanden zodat de auto's en bussen eromheen moesten slalommen. Ook moest de Nepaleze bevolking uit de bus stappen en een eindje lopen waarna ze, een paar meter verderop, weer door de bus werden opgehaald. dit alles om de mensen en de bus te controleren. Wij mochten als toeristen blijven zitten en er werd verder geen aandacht aan ons besteed. Dit gebeurde misschien wel 5 of 6 keer per rit waardoor je je toch realiseert dat je wel degelijk een spanning in het land kan opmerken. Ik vind ook dat je hier bewust van moet blijven, of je het nu merkt of niet.

Na 8 uur kwamen we dan aan in Pokhara en snoven we met veel plezier de schone natuurlucht van Nepal op. Bij het hotel dronken we gezellig nog wat en gingen we naar de kamers. Tot mijn grote vreugde had deze een balkon! En als je echt wilt weten wat hemel is raad ik je aan om met blote voeten in de lucht op een balkon in Pokhara te gaan zitten terwijl je uitkijkt op het prachtige uitzicht van groen groen en bergen. Ik kladde mijn dagboekje weer vol en genoot van de rust van de omgeving. Welcome to Nepal baby!

Goodbye India, Hello Nepal

De voorlopig laatste dag in India was aangebroken en in de vroege ochtend vertrokken we per bus alweer richting de grens met Nepal. Het was een aardig lange rit maar zoals ik al eerder heb verteld kan een busrit mij niet lang genoeg duren. Geef mij muziek, een raam en een uitzicht en ik ben in de 7e hemel. Bij de grens moest ik dan ook echt even ontwaken uit de trance waarin ik was gezakt, helemaal nu ik mij moest concentreren op paspoorten, visa's en bagage.

De grens is, net als alles in India, een drukte van jawelste en je moet wederom uitkijken waar je loopt. Het was weer heerlijk heet maar dit keer, doordat we dichterbij de grens waren, was het ook nog eens heel erg vochtig. Overal reden trucks, Rickshaws en tuck tucks en de straat was vol met mensen. De bagage werd op richshaws gehesen en zo gingen wij de grens met Nepal over. We gingen een klein kantoortje binnen waar de paspoorten en de visa gecontroleerd werden. Natuurlijk ging het geheel kalmpjes aan waardoor ik ook zoiets van, he, waarom die stress, doe maar lekker rustig. Daar houd ik van!

Het gekloot met paspoorten en visa ging toch redelijk snel en we waren zo de grens over. Een brutale man pakte echter in een opwelling oppeens mijn diskman uit mijn openstaande tas. Hij zal wel gedacht hebben dat te mogen doen omdat hij daar werkte maar ik wordt echt zenuwachtig van mensen die zomaar aan mijn spullen gaan zitten. Ik keek heb vreselijk boos aan waarop hij halflachend en ding weer aan mij teruggaf. 'Can I have that back PLEASE' kwam een stuk minder lief uit mijn mond dan ik had gedacht. Blijf met je tentakels van mijn shit af! Diskman = heilig.

Na allerlei stempeltjes en dingetjes werden we voorgesteld aan onze nieuwe gids, Madhu. In Jeeps reden we verder naar het plaatsje Bhairawa waar we zouden overnachten. Het was nog altijd lekker heet en lekker vochtig. Schoon is dan een herinnering uit het verre verleden.

Rickshaw rememberance

De rickshaw.

Het is een waarlijk debiel vervoermiddel wat, ondanks zijn oncomfortabelheid, nog heel populair is. Zie voor je een mannenfiets met daarachter een karretje met een bankje erin. Soms hebben deze karretjes een klein dakje waardoor je lekker opgepropt zit. Bij zo'n karretje kan je dat beeld vormen van zo'n wagentje voor je hond wat je achter aan je fiets vastmaakt maar dan wat groter. Ik ben echt verbaasd over dat die gammele richskaws zoveel mensen kunnen dragen want de straten waren soms zo slecht dat je echt elk moment kon omkieperen, maar dat deed je niet. Terwijl jij 'ontspannen' in het karretje zit fietst de rickshawman zich de benen van het lijf. Sommigen zijn heel oud maar fietsen nog steeds alsof er geen morgen is.

Aan het eind van een rit wil je ook gewoon dubbel betalen simpelweg omdat ze zo hard moeten werken op die fiets, als Nederlander (ja zelfs als ervaren fietsers) zou NIEMAND dit kunnen. Verkeer in India is zoiezo een geweldig fenomeen. Er schijnen regels te zijn, ik heb ze echter nog niet kunnen ontdekken. Ik heb in totaal 1 stoplicht opgemerkt en een paar politie-agenten die trachtte het verkeer te 'regelen'. Ondertussen is iedereen in het verkeerd beleefd tegen elkaar in vergelijking tot de scheldpartijen in Nederland.

Toeteren doe je hier gewoon omdat je claxon toch al bij je hand in de buurt zit of simpelweg als aankondiging van 'Ik kom eraan!'. De claxons klinken hier trouwens naar de aanmoedigings-toeters van de tour de France. Niemand hier ergert zich echt omdat het gewoon niet de moeite waard is, anders verkeer je in een staat van permanente ergernis en das gewoon stom om te doen.Tuck tuck's zijn ook erg leuk en koddig om in te zitten. Dit zijn motorricksja's waarin je achterin zit. Et hobbelt niet zoals een ricksja maar et gaat uiteraard een stuk harder waardoor je soms het idee hebt dat je het ding niet levend zal verlaten.

Mother Ganges, burning is learning.. 

Varanasi: In the heart of the goddess

Burning is learning, cremation is incarnation... Ik houd van de Hindoe-filosofie!!

De ganges is de heilige rivier van India en wordt gezien als de belichaming van de alomvattende godin. Ze wordt ook wel Mother Ganges genoemd wat je uitspreekt als 'Gendjies of Gendjus'. De stad Varanasi is ook wel bekend onder de naam 'Benares' en heeft andere verschillende namen met een eigen betekenis. Varanasi is de heiligste stad van India en alles draait om het bovenstaande begrip. Dat is de kern van het bestaan voor Hindoe en daar voel ik mij zeer thuis in.

Varanasi zal ik nooit meer vergeten en ik weet zeker dat ik er meerdere malen naar terug zal keren. Varanasi is anders dan andere Indiase steden en dat merk je aan alles. De spiritualiteit leeft hier zo erg zoals ik het nog nooit heb gezien. Overal, op elke straathoek kom je de godin (of god) tegen, zoals ik later las in het boek 'moeder India'. Varanasi is een labyrint van gangetjes, steegjes en straatjes. heerlijk om in verdwaald te raken waar wij dan ook natuurlijk in slaagden. Vroeg in de ochtend (rond 5 uur of vroeger) gingen we naar de ganges om een boottocht te maken over het water. De zonsopgang is echt schitterend en vooral als je nog half in slaap bent. Ik beleefde het geheel in een staat tussen slaap en volledig bewustzijn wat het extra sprookjesachtig maakte. Et is haast niet in woorden te omvatten. Het is zo erg druk en toch zo stil. Wederom een nieuw hoogtepunt. De boottocht voerde ons langs alle Ghats (oevers) en was heel mooi om te zien. Elke ghat heeft een eigen karakter of tempel. Sommige ghats zijn voor het zwemmen, sommigen voor het wasen van kleren en sommigen voor crematies (buring is learning, Cremation is incarnation). Deze Ghats liggen pal naast elkaar. Valk naast elkaar zijn er duizenden en duizenden mensen bezig met baden, wassen, cremeren en zwemmen. Het leven speelt zich af aan de Ganges. Wij voeren met het bootje over het water en in stilte zat ik te kijken naar het water, de mensen en de gebouwen. Ondertussen begon de zon steeds veller te schijnen. De boot meerde aan en we liepen door de straatjes van Varanasi. Zelfs rond deze tijd was het al een drukte van belang en je vraagt je af waarom je zelf eigelijk nooit opstaat wanneer de zon op komt. Het is daar zo vanzelfsprekend op dat moment.

Na de boottocht was ik nog erg moe en had ik weinig energie door het gebrek aan water van de vorige dag. Toch wilde ik echt weer terug naar de Ganges, ik had nog lang niet alles gezien wat ik wilde zien. Ik had met Rick afgesproken die middag terug te gaan. Een tijd heb ik op de kamer gelegen om bij te komen. Ik voelde me ontzettend slap en moe en baalde daar echt van. Dus ik had de ORS aangebroken en heb dat miepend (vies) opgezopen waarna ik me helemaal geweldig voelde, vol van energie (moet ongezond zijn :P). Ik werd er helemaal hieper van maar op dat moment was ik daar zeer blij mee.

Met de tuck tuck reden we een end naar de Gaths. Het was zondagmiddag dus iedereen had een rustdag en was aan et badderen en doen. Op veel ghats werd cricket gespeeld en er waren veel crematies aan de gang, zo maf om dat naast elkaar te zien maar hindoe's zien dat niet als iets 'bedroevends' of slecht. Vrouwen mogen ook niet huilen omdat het mooi is dat de ziel overreist naar nirvana. De vrouwen moeten het geheel vaak van een afstand bekijken terwijl de mannen het ritueel uitvoeren. We liepen over de Gaths tussen alle mensen door en iedereen was zo geobserdeerd door et cricket dat ze ons niet opmerkten: Heerlijk, lekker rustig. Geen gezeik ofzo maar lekker wandelen. Ik moet zeggen dat ik India de drukte en de viezigheid toch wel 1 groot feest vond.. Dat komt vooral door de mensen die zo ontzettend open zijn. Ze zijn soms (ahum, misschien iets meer dan soms ;p) niet te vertrouwen maar willen wel met je feesten. Natuurlijk is niet iedereen hetzelfde en moet je goed oppassen want we hebben echt al dingen meegemaakt die gewoon niet sporen wat oplichting betreft. Daar leer je dan weer van, denk ik dan. We hebben naar et cricket gekeken en rick trachtte uit te leggen hoe et werkte. Kom geen touw aan het spelletje vastknopen maar ik vond toeschouwers boeiender dan de spelers. We liepen over de Ghats en werden wederom aan allerlei kanten aangesproken. Omdat ik Rick bij me had werd ik als meisje niet direkt aangesproken dus ik had het lekker rustig. Rick had het echter maar druk met allerlei vragen en gesprekjes. Op een gegeven moment werd hem een massage aangeboden waar hij gezellig op in ging. Mooi, kon ik even aan de Ganges zitten en het geheel aanschouwen. Terwijl Rick in de meest onmogelijke posities werd gewurmd zat ik op de trap te kijken naar het water, de boten en de mensen. Je kan daar dagen zitten, zelfs weken en je zal nooit uitgekeken zijn. Ook schaterde ik hartelijk om de massagetechnieken van de Indier: die moet je hier in Nederland niet proberen tenzij je op de wallen werkt :D. Maar je weet het als je daar bent: Indiers geen gevoel van privacy of schaamte zoals Westerlingen dat kunnen beleven.

Na de massage zijn we verder gelopen over de Ghats tot we bij een burning Ghat kwamen en we ons realiseerde hoe laat het was. Veel mensen stonden er bijna op dat we bleven kijken voor de crematies maar dan beginnen ook mijn morele gevoelens een rol te spelen en voel ik toch weinig voor het bijwonen van een crematieritueel van een familie.Crematies is toch iets voor familie en niet voor toeristen, ookal is et openbaar, vanuit mijn cultuur gezien blijft et iets voor de mensen die er dichtbij staan. Dat zien de Indiers dan weer anders die graag willen dat je er bij blijft staan maar, nee, voor mij hoefde dat niet dus wij volgde onze weg naar boven.

Toen gingen we weer de straatjes van varanassi in die eindeloos en oja eindeloos zijn. Wel weer een heel avontuur om erdoorheen te waggelen, zigzaggend door de mensen, de stront en de plasjes waarvan je niet wil wete wat et is. Uitiendelijk kwamen we dan bij een open gedeelte waar we een rickshaw omsingelde die ons met veel hoten en stoten ons naar het hotel bracht. Die rickshaw mensen werken zo hard, echt ze fietsen hun benen uit hun lijf, en dat op die straten en in die drukte! *respect*. namaste ;).

The train of terror

Om 7 uur in de avondavonds zouden we vanuit Agra naar het station vertrekken en om 8 uur zou de nachttrein wegrijden. Nou staan deze treinen bekend om hun laatkoomheid en rekende we wel al op wat vertraging. Kush kwam om 7 uur naar beneden ons vertellend dat de trein 4 uur vertraging had. Zucht zucht, nouja, we wachten wel. We hadden geen kamers meer dus wachtten we beneden in de lobby waar we er trouwens bijzaten als een stelletje zwervers met van die winkelwagentjes. Na 3 uur kwam hij naar beneden vertellend dat de trein nog een uur vertraging had.. Nog meer wachten dus. Heerlijk! Affijn, zo rond 1 uur gingen we pas met ons busje richting het treinstation van Agra. Het was nog altijd warm en we waren erg moei.

We kwamen aan op het station en het was nog 7 minuten lopen naar het platform waar de trein zou stoppen. Met alle tassen op de rug (mussles baby) zijn we op en neer over de perrons gelopen slalommend door de mensenmassa die daar op de grond lag. Ik kon niet onderscheiden wat de mensen precies aan het doen waren. Wachtten ze op de trein? Wonen ze hier? Bedelen ze hier? Werken ze hier? Je kan het je niet inleven op dat moment. Uiteraard stonk het verschrikkelijk maar daar waren we onderhand gewend aan geraakt.We gingen het perron op en zette onze tassen op de grond en gingen er omheen staan. We wachten en wachten en wachten... ondertussen liggen en staan en lopen er mensen over het perron en douchen mensen met het water dat uit de pijpen op de rails komt. Aan ratten en grote insecten schiet het ook niet tekort op het perron. Overal zie je ze langs crossen en gezellige insecten voelen zich thuis op het perron. Kortom: paradise for moi!

Ik stond genageld aan de grond met de spullen tussen mijn benen gedisciplineerd te wachten op de trein terwijl ik elk stuk ongedierte in de gaten hield. geen rat of vliegbeest ging onopgemerkt langs mij heen. En zo sta je daar dan een tijdje..Goh, wanneer zou die trein toch eens aankomen? Na een uur of 2 ging mister guide toch eens vragen waar de trein eigenlijk uithing. Het was ondertussen ongeveer half 3. Om 3 uur zou de trein komen. Deze kwam uiteindelijk om half 4 aan. Er waren al andere treinen voorbijgekomen en we zagen al het vooruitzicht van onze reis: grote terror. Je had drie klassen. De eerste klas met airco was uitverkocht dus we zaten in de 2e klas, ergo geen airco. joy! Elke keer als er een trein voorbij reed kwam er een stank uit die niet voor mogelijk te houden was dus wij vreesden voor onze neuzen toen we de trein in moesten. Ondertussen ben je ook nog eens ontzettend moe wat altijd hele positieve effecten heeft op je gemoedstoestand.

Eindelijk om half 4 kwam de trein aan en perstten we ons door de nauwe ingang de trein in. Toen ging bij mij even et overlevingslampje branden en was ik gedurende 15 minuten klaarwakker. We installeerde ons rustigjes in de trein en gooide misplaatste mensen van onze bankjes af. Wederom verbazing vanaf mijn kant. Ik zal even uitleggen hoe het eruit zag. Zeeeer krap. Het hele woord krap met een geheel nieuwe defintie geven zodra je 1 voet zet in dit land. Het waren geen couchettes maar een soort open hokjes met aan weerszijde 3 bedden op elkaar. je kon niet zitten op het bed, alleen liggen. Ook het woord bed is een brede term want het ware banken met een soort zijl erover. Het kleefde heerlijk als je zweette en dat deed je altijd en de hele tijd. Het was nog altijd een graad of 40 en et werd alweer bijna ochtend: jeee zonsopgang! Samen met Mieke, die onder mij lag, maakte ik de koffers vast aan de bedstangen en sloten we dit af met een groot hangslot. Mijn tas met paspoort enzo en camera's hield ik vast in men armen terwijl ik op de bank ging liggen. Dat doe ik in de metro dus dat doe ik hier ook :p Ik heb misschien een uurtje geslapen en toen was ik alweer klaarwakker. Ik had gedroomd en waande mij nog even in die staat tot ik me realiseerde waar ik was: oja, in de gezelligste trein van India. Zweeter de zweet zweet zweet.. oja, zweet.. en heet heet. Overigens waren er geen ramen in de trein maar tralies. Als ik naar buiten keek zag ik..zand, zeer interessant maar ik heb er toch een tijd naar liggen staren omdat dat het enige teken van leven was buiten deze trein. Ik had 1 fles water (stout) omdat ik dacht dat ik wel een tijdje zou slapen. Nou nee natuurlijk dus het gebrek aan water in combinatie met 40 graden begon ook al een rol te spelen. Onder die omstandigheden had ik echter (verassend genoeg) een opperbest humeur en was ik aan het lachen en aan het praten, eerder brabbelen eigelijk, dat zal te maken hebben met het gebrek aan ja, alles eigelijk. Niemand had overigens genoeg water simpelweg omdat je niet genoeg mee kon nemen. Soms kwamen er mannetjes langs met raar voedsel die in Hindi iets blerde. Ook kwamen ze regelmatig langs met kannen onder de luidkeelse jengel 'chaaaaaaaaaaaaaaaaiiiii'.(thee, ja daar heb je trek in bij 40 graden). Af en toe kwam er dan van gids een wanhopige klank die luidde als 'Pani!!'. wat water betekent. Et klonk ook echt als iemand die door de woestijn kroop opzoek naar een flesje water.. paaniiii.....

Ik vond de reis echt zeer lachwekkend en heb et door et watergebrek maar half beleefd. Et einde leek gewoon nooit te komen. Nooit, never, nooit! Ik zou sterven in die trein! Het werkte echt op mijn lachspieren en liggend op et bed keek ik ijlend om mij heen af en toe iets doms zeggend door het vochttekort.

Maar toch, daar waren we dan eindelijk in varanassi. Toen merkte ik pas et watertekort doordat ik na een trap te hebben gelopen door men benen zakte. Gelukkig heb ik de beste groep in de wereld bij me en zorgt iedereen voor elkaar. Na de trein begon de quest naar water en toen we eindelijk pani benaderde was tot de grootste ironie ooit: BEVROREN. dus iedereen lurkte aan een bevroren fles. Mooi gezicht. God heeft zo zen wrede grapjes maar ook ik houd wel van die humor dus kan het apprecieren. Uiteindelijk kwamen we in et hotel en vond ik dat ik weer men stripes had verdiend wat overleven in vage omstandigheden betreft. Ik vond die trein weer 1 van de beste belevenissen die ik in India heb opgedaan en ik kom zeker nog terug voor nog een ritje.

Nice pile of bricks 

Bear feet and marble wonders

Hoe ziet Agra eruit? Tot mijn diepe schaamte (kuch) moet ik zeggen dat ik werkelijk geen idee of indruk heb van Agra de stad. Het enige wat ik wilde toen we daar aankwamen was de Taj Mahal zien, zoals elk levend wezen dat daar neerstrijkt. De volgende dag zou de Taj dicht zijn dus wij gingen die middag te voet op pad naar de Taj Mahal. Wederom gewapend met Pani en rugtas gingen we op pad. Bij de ingang was het druk en uiteraard chaotisch. Verkopertjes klampen je wederom aan en ondertussen probeer jij ergens een toegangskaartje te bemachtigen. Uiteindelijk hadden we kaartjes en moesten we allerlei spul afgeven dat je niet mee naarbinnen mag nemen. Geen telefoon (?), geen Batterijen (?) enzovoorts. Dus helaas moest ik mijn zelfgemaakte KPN-landmijn afgeven en heb ik helaas niet de Taj Mahal op kunnen blazen, sorry daarvoor, het zat zeker in de planning maar ze hadden me door!

Ondertussen kreeg ik door gebrek aan pani, drukte en luide geluiden last van een draaierigheids-aanval. Mijn lichaam heeft soms zoiets van, 'het de mazzel, ik wil hier geen deel van uit maken' en besluit gewoon enkele functies uit te schakelen. Dus ik werd draaierig, een beetje blind, een beetje doof en niet helemaal toerekeningsvatbaar. Op een gegeven moment zat ik op de stoeprand en werd ik in men nek gegrepen door een heilige reisgenoot die mij ervan weerhield flauw te vallen. I love reisgenoten, iedereen is lief. Flessen water werden aangereikt en tegen men kop aangehouden. Na een tijdje ging het gewoon weer goed en deed mijn lichaam weer wat ik wilde. Eigewijs stuk vreten.

Alle stress gleed van mij af bij het eerste aanzicht van het marmeren wonder. Na het afgeven van schoeisel bewogen wij ons, voetverbrandend, richting de Taj Mahal. Je ade stokt gewoon in je keel wanneer je voor het eerst oog in oog staat met dit wereldwonder. En die titel verdient het ook gewoon helemaal. het is heel surrealistisch om een waar beeld te kunnen vormen van dir gebouw aangezien je er tot op dat moment slechts een voorstelling van kon maken. Maar nu is het echt, het gebouw zit echt in een herinnering en zal niet meer weggaan. Na enkele toeristenkiekjes gemaakt te hebben liepen we over het terrein van de Taj. We liepen uiteindelijk richting het gebouw en het marmeren wonder werd steeds groter en mooier. je zegt niets, Je houd je muil en kijkt ernaar. Zo rustgevend. Je kan ook makkelijk een middagje op een bankje gaan zitten en ernaar kijken, wat we ook uitgebreid gedaan hebben.

'Ik loop op het marmer van de Taj mahal' freakte ik stilletjes in mijzelf. Het was niet heel erg druk en we liepen over het bouwwerk richting de ingang van het mausoleum. Binnen mag je geen foto's maken dus dat is slechts voor mentale kiekjes. Binnen is het ook schitterend. De wanden zijn versiert met mooie bloemen en de ronde wand is beschildert met teksten die wij natuurlijk niet konden lezen. In het midden staat een 'kist' waar natuurlijk (niet) de as van de vrouw in ligt.

Buiten heb ik samen met Rick op de marmeren vloer gezeten terwijl we keken naar de mensen en insectjes wegjaagden. Iedereen doolde gezellig over het terrein en ging zijn eigen weg. We zaten een tijdje op een bankje met uitzicht op de Taj. We keken naar de Taj mahal en hadden het over allerlei dingen behalve die Taj. Om de een of andere reden blijven die gesprekken dan heel erg hangen. Je hoeft het niet over het gebouw te hebben, je hoeft er alleen naar te kijken en ervan te genieten. En het bleef mooi..het is mooi. Het zal altijd mooi blijven.

Terwijl we richting de uitgang liepen werden we nog even gestalkt door allerlei vriendelijke mensen die graag met ons op de foto wilde. Ik geloof dat we met 15 mensen nu op de foto staan. Maar het geheel heeft iets heel leuks en iets liefs. Dus waarom niet.

We wilden ons nog even niet omdraaien dus liepen we achterwaarts richting de uitgang. Nog 1 keer wierpen we een blik op de Taj en liepen we van het terrein af. Taj Mahal, forever in my memory ;).

Horn please 

Stand by my bus

Ik ben iemand die je in een bus kan zetten en waarmee je tot het oneindige door kan rijden. Sommigen keken een beetje op tegen de busreizen van de ene plaats naar de andere. Nu ik terugkijk op de reis is dit voor mij ook wel 1 van de hoogtepunten geweest. 6 uur lang in een bus zitten, naar buiten kijken en oneindig veel muziek luisteren. Ik werd dan ook een beetje chaggie wanneer we even een 'pauze' gingen nemen. Doorrijden met dat barrel, ik vind het wel prima. Het verkeer in India (en ook in Nepal) is overigens uiterst boeiend om te bestuderen, je zal je nooit gaan vervelen aan de taferelen die voorbij komen.

Zoals ik al had geschreven komen de meest kunstige trucks en auto's aan je voorbij die af en toe ook schitterend gedecoreerd zijn met slingers die je in nederland in de kerstboom terug kan vinden. Verder zie je heel veel auto's en wagens volgestopt met Indiers. Ze zitten ern, ze hangen buiten de deur, hier en daar steekt een voet uit het raam, ze zitten op het dak en hangen aan de achterkant van de wagen. In totaal weten ze 20 mensen in 1 auto te persen zonder er ook maar een beetje bezorgd uit te zien. Ondertussen gaat de wagen ook zo'n 80 kilometer per uur en wil je rampscenario's (zoals het vallen van de wagen op de weg) ook echt niet inbeelden.

Iedereen rijd als een bezetene in India, dat is nu eenmaal zo. Toch hebben ze allemaal een gezicht waar de kalmte vanaf straalt. Of het nu iemand op de rickshaw is, in de tuck tuck of in de bus, de toeteren je oren van het hoofd, ze omzeilen vanalles op de weg en snijden elkaar voortdurend af. Toch blijven ze allemaal kalm en rijden allemaal rustig op die manier door.

langs de weg zie je ook karren met kamelen, soms een olifant en heb ook mannen met beren aan een touwtje gezien. Ik wilde niet weten wat daarmee ging gebeuren maar ik betwijfelde dat het Russisch staatscircus in de buurt was. Rajasthan heeft een woestijnlandschap en is dus ontzettend droog. Het is niet mooi om te zien maar langs de weg zie je genoeg om naar buiten te blijven kijken. Overal wonen mensen, overal lopen mensen, overal werken mensen, overal liggen mensen of overal doen mensen hun behoeftes. De armoede is niet om ontweken te worden en hier ging ik dan ook veel over nadenken. Wat is armoede? Wat zouden deze mensen van hun leven vinden? Zouden zij een vorm van geluk ervaren die wij niet kunnen inzien omdat we uit die consumptiecultuur komen? Allemaal vragen waar je niet zomaar een antwoord op kan vinden.

En wij rijden door..met op de achtergrond Coldplay, Shakira, Linkin Park, The game of Jimmy Hendrixx..Als ik het nu weer luister zie ik de beelden weer opkomen. Muziek slaat ook herinneringen op..

My darlin, my truck

Als Indiers of Nepalezen een bezit hebben dan koesteren ze die ook tot het ding volledig tot schroot is verandert. Trucks in Nederland zijn gewoon middelen, grijs en onpersoonlijk. Indische en Nepaleze trucks zijn ware kunstvoorwerpen. De wagens zijn beschildert met symbolen, kleuren, vlaggen en teksten en van binnenin is het een feest van een en al kleur. Elke truck heeft voorrin een altaartje van Shiva of Ganesh en in Nepal soms een beeld van Boeddha. Overal blijkt de religieuze devotie van de bevolking. Ook zijn de trucks veelal beschildert met hakenkruizen wat, als je het voor het eerst ziet, heel raar is om te zien. Het hakenkruis kom je hier in grote getalen tegen en is een teken van (geloof ik) geluk.

Elke Rickshaw, elke truck en elke winkel is wel beschildert met een hakenkruis. Dan pas realiseer je je dat een andere wereld ook echt een andere wereld is. Het overgrote deel van de bevolking zal niet weten wat het teken betekent voor Europeanen en voor hen is het volledig positief. Daarom kan ik er ook niet geschokt van zijn als ik het symbool hier tegenkom.Het verkeer ziet er hier, door al die mooie beschilderingen, veel gezelliger uit dan in Nederland. De mensen hier besteden graag hun tijd aan het opdoffen van hun karretjes, groot of klein wat het allemaal heel knus en lievelijk maakt. Natuurlijk rijden ze nog altijd als idioten mar dat even terzijde.Misschien dat ik in Nederland ook mensen ga aansporen om hun wagentjes met gezellige kleurtjes te beschilderen om het algemeen moraal in Nederland wat op te krikken ;).

Naar de efteling: Raj Mandir

Zoals menig mens dat niet onder een steen leeft wel weet heeft India een grote filmindustrie. Heel India is in de ban van acteurs waar de gemiddelde westerling zich van achter het oor krapt onder het mom van 'wiesda?'. De Brad Pitts van het land komen elke dag op elke straathoek aan je voorbij in de vorm van affiche's of reclames op de televisie. Ik herkende enkele koppies doordat de IFA awards, die dit jaar in Amsterdam zijn uitgereikt en ik had geprobeerd te volgen. Helaas vond Nederland dit niet belangrijk genoeg waardoor het hele IFA gebeuren tussen een snif en een snuif voorbij zijn gegaan. Erg jammer. Vooral toen ik eenmaal kennismaakte met het fenomeen 'bollywoodfilm'.

We gingen in Jaipur naar de Raj Mandir, de grootste bioscoop in Azie waar 1500 mensen in passen. Voor Indiase begrippen zat je nog best ruim, wat mij op zijn minst deed verbazen. We gingen naar Bunty aur Babli, een lachfilm waar we uiteraard niets van gingen snappen. Al snel genoeg merk je dat dit niet nodig was. Zoals iedereen ook had al gezegd spreken de mensen en de film erg voor zich en kan je aan de uitgebreide gezichtsuitdrukkingen wel zien wat er aan de hand is. Voordat we de zaal ingingen moesten we nog even wachten in de lobby van de bioscoop. Dat is zeker niet vervelend want de lobby is van zichzelf al een heuse attractie. De inrichting is heerlijk opzichtig en allerlei herinneringen aan de efteling borrelde bij mij op. Ondertussen waren wijzelf ook tot attractie gebombardeerd en vormden de mensen weereens eenmeute om ons heen die ons uitgebreid aanstaarde. We hadden er weinig last van en keuvelde rustig verder.

Een bollywoodfilm is iets waar je van houd of helemaal niet. Sommige mensen vinden er niets aan en zetten de film na 10 minuten uit. Anderen raken geheel gecharmeerd van het over-acting, wat de acteurs in overvloed doen, en gaan helemaal los op de muziek de de film voortbrengt. Bij mij was het laatste het geval. Ik vond het echt geweldig. Ik begreep geen hol van de film maar nog steeds vond ik het heel leuk om naar de film te kijken, al ging het alleen maar om de mooie mensen, de mooie kleding, de mooie plaatjes en de schitterende muziek. De muziek is later nog zo erg blijven hangen dat ik de cd van de film heb aangeschaft en deze schalt nog regelmatig uit van luidspiekers.

De bioscoopzaal was een amusant geheel. Ontzettend groot en tamelijk vol. Bellen wordt gewoon toegestaan dus af en toe hoor je verschillende mechanische deuntjes die worden gevolgd door een 'allo?' van de een of andere man of vrouw. Ook hier heeft iedereen een mobieltje, lijkt wel.

De film duurde 3 uur en de meerderheid van de groep was voor de pauze weggegaan, ik bleef echter wel hangen omdat ik wilde zien hoe de film ging eindigen. Ik was echt verbaasd dat ik het wel kon volgen, zo zie je maar weer dat zoiets als dialoog in sommige films niet heel belangrijk hoeft te zijn. Toch wil ik de film hier nog eens zien om alle grapjes echt te begrijpen, dan zal het ongetwijfeld nog leuker zijn.

Afdingus

Nou, ik heb mijn grote talent deze reis wel ontdekt: afdingen! Nou mooi niet dus. Als ik ergens te week voor ben is het wel afdingen, en al helemaal wanneer iets al heel goedkoop is in verhouding tot de euro. Maar je bent blijkbaar niet 'cool' wanneer je niet afdingt dus ook ik ging als brave borst zijnde ook gezellig in discussie met winkelmannetjes en straatverkopers.

Hoe het werkt: de winkeliers geven je (eigelijk altijd) een te hoge prijs. Helemaal als je toerist bent kan je rekening nemen met een aardige naai. Je moet altijd helemaal bij de helft van de gegeven prijs beginnen met afdingen. Dan krijg je grote ogen en een soort veronschuldigde verontwaardiging die moeilijk is te weerstaan, helemaal in het laagseizoen wanneer de zaakjes minder lopen dan anders.
Eerst wordt er schoorvoetend tegenin gegaan en op dat moment is het jou beurt om met een pruillip aan te komen zetten. Vooral als je een meisje bent werken pruillippen geweldig en moet je vooral voet bijs tuk houden. Zij gaan steeds lager, jij komt hen ietsje tegemoed tot je op het punt komt dat jij toch niet tevreden bent. Je kijkt zeer teleursgesteld en wilt al opstaan. Dan schieten ze je zowel fysiek en prijswaardig je helemaal tegemoed en verkopen ze je het goed graag voor nog minder. En dan dacht ik altijd, heb ik die man nou zijn maaltijd ontnomen? Maar waar je altijd vanuit kan gaan is dat ze echt nee zullen zeggen als ze er echt niets mee winnen.

En, wie weet, wordt je als naieve toerist alsnog in de maling genomen, dus je weet nooit! Maar het is een leuke bijkomstige activiteit waaraan je niet ontsnapt, tenzij je uit principiele overwegingen niet wilt afdingen, wat ik soms ook heb gedaan.. Dan naaien ze me maar voor een extra maaltijd, ik wordt er niet naar van, integendeel.

Achterop 

Indian wedding

Op de 2e avond in Jaipur was ik met 3 andere reisgenoten rustig in het hotel aan het eten en praten. Op een gegeven moment horen we van ver geluiden komen die ons doet denken aan een fanfare. We negeren het nog even maar na een tijdje, wanneer het geluid luider wordt, worden we toch meer nieuwschierig. 2 reisgenoten besluiten een kijkje te gaan nemen. Nadat ik klaar was met eten rende ik ook de deur uit en de straat op. Het hotel lag aan een rotonde en eenmaal buiten zag ik vanaf de overkant een dansende en woelende menigte aankomen lopen. De menigte was omsloten door lichten die werden vastgehouden en aan het hoofd reden 2 mannen op paarden. In het midden van de menigte dansden de mensen wild maar ontspannen op de muziek die de fanfare teweeg bracht. Ik liep naar de menigte toe en keek van de zijkant naar het tafereel terwijl ik zocht naar mijn 2 reisgenoten. Al snel werd ik opgemerkt en begon iedereen tegen mij te praten en te vragen of ik mee wilde dansen. Ja eigelijk wel maar eerst even die reisgenoten vinden.

Na een tijdje zie ik ook hen in de menigte aankomen lopen en ik wandel naar hen toe. Weer worden we gevraagd om mee te dansen en worden er aan alle kanten gesprekken met ons aangeknoopt. Ook worden er veel foto's gemaakt en poseert iedereen druk om ons heen. Je weet niet waar je moet kijken maar het is een gezellig tafereel. Op een gegeven moment loopt er enthousiast vanuit de menigte een man, gekleed in wit en ruikend naar zoete bloemen, naar ons toe. Hij vraagt of we graag mee willen dansen en dat dat heel leuk zou zijn enzovoorts enzovoorts. Voor we iets kunnen zeggen wordt de eerste van ons drieeen aan de hand de menigte mee ingenomen. Eenmaal in het midden wordt Rick aangemoedigt om te dansen en hij begint vrolijk in beweging te komen. Ik kijk ernaar en moet lachen terwijl Mieke naast mij staat en er ook geboeid naar kijkt. De mensen dansen allemaal wild en gezellig om Rick heen en af en toe wordt hij op de schouders genomen. De mensen strooien met geld en bloemen en het is, zoals alles in dit land, een ware chaos, maar wel een gezellige chaos.

Dan worden ook wij aan de hand genomen en het feestgewoel ingeleid. De man maakt ruimte voor ons en zorgt dat iedereen respectvol afstand houd zodat we gezellig kunnen dansen. Dansen vind ik heel erg leuk dus ik begin gezellig mee te bewegen op de muziek die wordt gespeeld. Van alle kanten worden we aangemoedigt en telkens wordt mijn hand gepakt om mee te dansen. Als men te dichtbij komt wordt deze hardhandig aan de kant geduwd door de man in het wit: my hero! Wat een geweldige gozer :p We dansden met zen allen zo de straat over en het voelde aan als een waar feest wat het ook bleek te zijn. De optocht maakte deel uit van een huwelijksfeest en bracht de menigte uiteindelijk naar de plaats des onheils. We dansden en dansden en af en toe zocht ik een plekje aan de rand van de menigte om even op adem te komen, ook dan wordt je gezellig aan de hand genomen of door de menigte geleid. De mensen zijn hier zo gewend aan de drukte dat aanraking voor hen iets heel vanzelfsprekend is en daardoor vind ik het niet erg dat Jan en alleman je handje grijpt en ermee aan de haal gaat, ik moet ergens heen, toch? Af en toe was het even chaos en probeerde ik mijn reisgenoten in het gewoel te localiseren. Andere toeristen stonden aan de kant van het hotel te kijken naar de mensenmassa waar wij ons in hadden gestort, komen we er wel weer uit? Later voegen ook andere reisgenoten zich toe aan het gewoel en met 5 man hossen we in de menigte verder over straat.

Dan nadert de mensenmassa de ingang van een groot complex dat bestaat uit een groot grasveld, een podium en tenten, het huwelijksfeest dus. Vrolijk worden we aan de hand mee naarbinnen genomen terwijl iedereen ons een handje geeft en je naam vraagt. We worden als kerstboompjes versiert met bloemenkransen en worden naarbinnen geleid waar de mensen toestromen terwijl er van alle kanten foto's worden gemaakt. Je bent net een filmster en je snapt er echt helemaal niets. Iedereen wil je even aanraken, aait je arm of neemt je hand. Ook werd ik constant naar mijn naam gevraagd die vervolgens vloeiend uit de mond van de mensen kwam. We werden naar het deel geleid waar alle vrouwen zaten en werden voorgesteld aan de hele familie. De vrouwen zagen er schitterend uit met felgekleurde sari's en mooie hennabeschilderde handen en voeten. Ook hadden ze de meest mooie sieraden om hun nek, in hun haar en om hun enkels. Het zijn echt plaatjes om te zien, stuk voor stuk.

We worden over het veld geleid en moeten iedereen ontmoeten terwijl we ondertussen veel verschillend voedsel worden aangeboden. En dat neem je ook mooi aan ;). Na weer wat gedans in de menigte en boze blikken naar enkele billeknijpers werden we geleid naar het podium waar de hele goegemeente zich om de bruidegoms had gezet. Ook wij werden door de man in het wit (de broer blijkbaar) tussen de mensen neergezet en zo zat ik daar close gezellig tussen de mooie broer en de vermoeide bruidengom gezellig te wezen. Onderhand werden er van alles foto's gemaakt en werd je er op den duur wel een beetje gek van.

We vonden het wel mooi geweest en wilden de aandacht verder niet meer opeisen. We namen afscheid en hebben 10000 mensen een hand, een knuffel of een zoen gegeven en terwijl we richting de uitgang liepen werden we nog even over de arm geaaid door veel lieve en verlegen kindertjes. Bij de uitgang werd ik uitgenodigt om op het paard plaats te nemen. Ik als oud-paardrijdster zeg nooit nee tegen een paard dus ik heis mezelf met lange rok en al op het mooi goud beladen beest en stap zo, geleid door een jongen, richting het hotel. Later haalt Rick me in op het andere paard en zo rijden wij in een staat van 'wat een debiele situatie is dit' richting het hotel.

Later hoorde ik dat ook Rick gezellig in zijn kont is geknepen en dat ze ook hem gezellig lastigvielen met kusjesrequests dus dat was weer een monumentaal feit om weer te onthouden. Je weet nooit wat je tegen zal komen, dat is ook een van de mooie dingen van dit land...

Gevel van de Hawa Mahal

Wat loert daar door het rooster?

De gevel van de Hawa Mahal

De Nederlandse Japanner

reizen in Japannerstijl heeft mij nooit zo erg aangetrokken, sterker nog, ik had er altijd een soort afkeer voor. Nu werd ik gecofronteerd met mijn eigen Japannerheid wat deze reis betrefde. Je kan er altijd voor kiezen om er zelf op uit te gaan maar toen puntje bij paaltje kwam leek het mij gezellig om met de groep van 8 op stap te gaan en de sights te gaan sieen. We hesen ons wederom in het busje (met airco, ole) en gingen opweg naar Ambert Fort. Ik ben serieus nu al vergeten welke Maharadja dit fort heeft gebouwd en wat het verhaal achter de stad was, slecht he. Wat ik mij kan heugen is dat het er schitterend uitziet, zowel van binnen als van buiten en dat er een paar honderd vrouwen woonden en een paar duizend concubines ;).

We gingen op de olifant 'als een echte maharadja (yeah right)' richting de poort van het fort. Dat ging van sjok sjok sjok, jij hoogzittend op de olifant terwijl verkoopliepen langs het pad je allerlei dingen toejubelden over hun koopwaar. Daar moest ik uitgebreid omlachen. Helemaal toen een man de reisgenoot die naast mij zat allerlei beelden van hout begon toe te gooien onder het mom van 'kijk er even naar'. Zij gooiden het lachend terug waardoor er een gezellig overgooispelletje ontstond. Bovenaan werd je weer van de olifant afgeschoven en direkt ingesloten door mensen die wederom iets aan je kwijt wilden. Ik dacht 'opzouten met je zooi' en zei 'no thank you'. Ja, en dat werkt niet. Dus op een gegeven moment zei ik ' you are in my way and I would like to go overthere, can you leave?'. En toen werd ik respectvol met rust gelaten, wat een fijne mensen!

Bij de ingang huurden we een gids die ons leidden door het fort. We liepen achter de goede man aan terwijl ik me bezighield met de mooie afbeeldingen en mozaieken op de muren en de poorten van het fort. De hitte was al minder een probleem geworden en pani (water) al weer wat heiliger.

Na Amber fort schuivelde we per bus naar Hawa Mahal (paleis der winden) waar we uitgeladen werden om een foto te maken. Toen bevond ik mij letterlijk onder de japannertjes terwijl ik mijn camera in de juiste positie trachtte te krijgen. Ik wilde ook nog even naar het gebouw kijken dus ik bleef wat langer staan. Toen iedereen in de bus zat zigzagde ik ook over de weg richting de bus om verder te rijden. Hawa Mahal was kleiner dan ik me had voorgesteld maar zeker niet minder mooi. Het springt ontzettend uit tussen de lage bebouwing van Jaipur en heeft een schitterende gevel.

City palace was ook leuk om doorheen te wandelen en wederom hadden we een gids gehuurd die ons enthousiast vertelden over wapens van de Maharadja's. Dingen zoals dolken waar je beiden de neus en de ogen mee uit kon steken. Zelfs toen streefden men al naar praktisch en tijdbesparend (iets wat overigens in India nu als nostalgie beschouwd kan worden). Ook de vodden van de Maharadja mochten niet gemist worden dus leidden hij ons langs tapijten waar zo'n 60 jaar aan gewerkt moest worden en outfits waar je door het gewicht zou aan bezwijken. Toen ik de mooie kleren van de vrouwen zag had ik zelf al hele fantasieen over hoe deze dingen mij zouden staan en ik keek beteuterd naar mijn eigen H&M kloffietje. 'Het zal wel niet comfortabel zitten'.

Hierna heb ik met Mieke in een Rickshaw door de stad gereden. Zij fietsten en ik zat achterin. Nee, rustig maar, dat was niet het geval. We werden toegezwaaid door een vriendelijk en wat ouder manneke en we vertelden hem dat we een uur lang door de stad gecrost wilden worden. Hij was er helemaal voor in en wij hesen ons in het krappe rickshaw karretje. Hoewel niet comfortabel (zoals alles maar des te leuker) was het een heel erg leuk ritje en de man sprak de hele weg vloeiend hindi tegens ons onderwijl af en toe een Engels woord laten vallend. Hij wees en vertelden en wij knikten hem vriendelijk toe terwijl we elkaar vragend maar lachend aankeken. Een schat van een man die op zijn leeftijd nog steeds de benen van zijn lijf fietste. Hij nodigde ons uit in de tempel waar hij, schijnbaar, altijd naartoe ging.

Op blote pootjes werden wij rondgeleid door de tempel terwijl hij wees naar beelden en de naam van de goden noemden. 'Lord Shiva, Lord Ganesha'. De mensen om ons heen waren druk bezig met bidden, zingen en praten. Enkele meisjes wuifde giegelend mijn kant op dat ik naar hen toe moest komen. Ik wuifde terug in de zin 'kom maar naar mij toe'. Ze schuivelden wat dichter bij en ik benaderde hen met een vragende blik. Ze vroegen waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen en vonden mij allemaal erg 'pretty'. O wat is dit land goed voor mijn ego! Ik nam afscheid en we verlieten te tempel waarna we ons weer in et karretje hesen en verder reden waarna we een tijdje weer werden afgezet bij het hotel. We namen afscheid van de man die ons een hand en een knuffel gaf en gingen het hotel in.

he he, weer ff zitten.

Op de loer in Jaipur

In de namiddag gingen we met 6 man de straat op. In Amsterdam zie ik vaak groepjes mensen gehuld in reiskleertjes, gewaped met rugzak zich over straat bewegen en je weet gewoon meteen dat dat toeristen zijn. De schandelijke kleertjes en de rugzak waren hier niet eens een factor: je viel met je snuitwerk al genoeg uit de toon. Het was ontzettend heet aangezien we de 'beste' reistijd hadden uitgekozen: vlak voor de moesson. Het kwik rees al snel naar 45 graden en zo pufden wij in colone richting the Pink city. Het was even een wandelingetje vanaf het hotel voordat we in het centrum kwamen. Tijdens dat wandelingetje was echter ook al genoeg te zien om pal van achterover te slaan.

Je kan er niet omheen dat India een heel dichtbevolkt land is. Mensen zijn overal en dus ook heel dicht op elkaar (vandaar het woord dichtbevolkt ;). Het straatbeeld bestaat uit mensen, mensen, rickshaws, mensen, koeien, mensen, moeien, tuck tuck's, trucks, motors, mensen en oja, koeien. Verder moest ik in de eerste dagen in India ook even goed naar de grond kijken om eventuele ontmoetingen met stront te vermijden. Hier raak je later gewend aan wanneer je zonder enige moeite rond de stront- en viezigheidshopen heen hopt, in de eerste dagen is het echter opletten.

De geur was ook even iets om aan te wennen. Ik rook voedsel, kruiden, stront, uitlaatgassen en zoete bloemen die ik 20 jaar later nog steeds zou herkennen. Later, tijdens het eten, proefde ik de kruiden die ik die middag op straat had geroken in mijn eten. Toen begon ik mijn bord rijst te associeren met de viezigheid die ik op straat had ervaren waardoor mijn trek zich aanzienlijk verminderde.

We liepen door de straten en door de Gates van the Pink City terwijl we door Jan en alleman werden aangesproken. Bedelende kinderen kwamen al snel naar je toegerend om zich lachend aan je vast te klampen en waar je de rest van de middag niet meer vanaf zou komen. Iedereen zei me gedag en wilde mijn naam weten. Natuurlijk wilde ook iedereen dat je even binnenkwam in hun winkel om alleen even 'te kijken'. Lachend wuifde ik hun uitnodigingen weg en volgde ik mijn reisgenoten door de bagger dat de straat vormt.

Op een straathoek keerde we ons weer om zodat we op de terugweg aan de andere kant van de straat liepen. Hier liepen we ook weer langs talloze winkeltjes waar ze allerlei verschillende dingen aan je kwijt wilden. Al snel leerde ik hoe je het beste 'nee' kan zeggen in dit land.

Nog steeds zigzaggend om de stront, de vlaaien, het vuil en de koeien liepen we de bazaars af en de straten uit. Het hotel kwam weer inzicht. Menig mens had te weinig water meegenomen waardoor iedereen zich uitgeput in zijn stoeltje liet zakken. Mensen, we zijn maar 2 uurtjes weggeweest, waar is die conditie! Maar wat je je dan realiseert is niet dat je moe bent van het lopen maar van de eerste cultuurshock die je dan achter de rug hebt. De kleinste activiteit kan in India al de grootste impact hebben op je lieve Hollandse zieltje. Dus een glaasje cola is dan even geen overbodige luxe. Later zouden we wel weer actief worden.