Op de loer in Jaipur

In de namiddag gingen we met 6 man de straat op. In Amsterdam zie ik vaak groepjes mensen gehuld in reiskleertjes, gewaped met rugzak zich over straat bewegen en je weet gewoon meteen dat dat toeristen zijn. De schandelijke kleertjes en de rugzak waren hier niet eens een factor: je viel met je snuitwerk al genoeg uit de toon. Het was ontzettend heet aangezien we de 'beste' reistijd hadden uitgekozen: vlak voor de moesson. Het kwik rees al snel naar 45 graden en zo pufden wij in colone richting the Pink city. Het was even een wandelingetje vanaf het hotel voordat we in het centrum kwamen. Tijdens dat wandelingetje was echter ook al genoeg te zien om pal van achterover te slaan.

Je kan er niet omheen dat India een heel dichtbevolkt land is. Mensen zijn overal en dus ook heel dicht op elkaar (vandaar het woord dichtbevolkt ;). Het straatbeeld bestaat uit mensen, mensen, rickshaws, mensen, koeien, mensen, moeien, tuck tuck's, trucks, motors, mensen en oja, koeien. Verder moest ik in de eerste dagen in India ook even goed naar de grond kijken om eventuele ontmoetingen met stront te vermijden. Hier raak je later gewend aan wanneer je zonder enige moeite rond de stront- en viezigheidshopen heen hopt, in de eerste dagen is het echter opletten.

De geur was ook even iets om aan te wennen. Ik rook voedsel, kruiden, stront, uitlaatgassen en zoete bloemen die ik 20 jaar later nog steeds zou herkennen. Later, tijdens het eten, proefde ik de kruiden die ik die middag op straat had geroken in mijn eten. Toen begon ik mijn bord rijst te associeren met de viezigheid die ik op straat had ervaren waardoor mijn trek zich aanzienlijk verminderde.

We liepen door de straten en door de Gates van the Pink City terwijl we door Jan en alleman werden aangesproken. Bedelende kinderen kwamen al snel naar je toegerend om zich lachend aan je vast te klampen en waar je de rest van de middag niet meer vanaf zou komen. Iedereen zei me gedag en wilde mijn naam weten. Natuurlijk wilde ook iedereen dat je even binnenkwam in hun winkel om alleen even 'te kijken'. Lachend wuifde ik hun uitnodigingen weg en volgde ik mijn reisgenoten door de bagger dat de straat vormt.

Op een straathoek keerde we ons weer om zodat we op de terugweg aan de andere kant van de straat liepen. Hier liepen we ook weer langs talloze winkeltjes waar ze allerlei verschillende dingen aan je kwijt wilden. Al snel leerde ik hoe je het beste 'nee' kan zeggen in dit land.

Nog steeds zigzaggend om de stront, de vlaaien, het vuil en de koeien liepen we de bazaars af en de straten uit. Het hotel kwam weer inzicht. Menig mens had te weinig water meegenomen waardoor iedereen zich uitgeput in zijn stoeltje liet zakken. Mensen, we zijn maar 2 uurtjes weggeweest, waar is die conditie! Maar wat je je dan realiseert is niet dat je moe bent van het lopen maar van de eerste cultuurshock die je dan achter de rug hebt. De kleinste activiteit kan in India al de grootste impact hebben op je lieve Hollandse zieltje. Dus een glaasje cola is dan even geen overbodige luxe. Later zouden we wel weer actief worden.