Bear feet and marble wonders

Hoe ziet Agra eruit? Tot mijn diepe schaamte (kuch) moet ik zeggen dat ik werkelijk geen idee of indruk heb van Agra de stad. Het enige wat ik wilde toen we daar aankwamen was de Taj Mahal zien, zoals elk levend wezen dat daar neerstrijkt. De volgende dag zou de Taj dicht zijn dus wij gingen die middag te voet op pad naar de Taj Mahal. Wederom gewapend met Pani en rugtas gingen we op pad. Bij de ingang was het druk en uiteraard chaotisch. Verkopertjes klampen je wederom aan en ondertussen probeer jij ergens een toegangskaartje te bemachtigen. Uiteindelijk hadden we kaartjes en moesten we allerlei spul afgeven dat je niet mee naarbinnen mag nemen. Geen telefoon (?), geen Batterijen (?) enzovoorts. Dus helaas moest ik mijn zelfgemaakte KPN-landmijn afgeven en heb ik helaas niet de Taj Mahal op kunnen blazen, sorry daarvoor, het zat zeker in de planning maar ze hadden me door!

Ondertussen kreeg ik door gebrek aan pani, drukte en luide geluiden last van een draaierigheids-aanval. Mijn lichaam heeft soms zoiets van, 'het de mazzel, ik wil hier geen deel van uit maken' en besluit gewoon enkele functies uit te schakelen. Dus ik werd draaierig, een beetje blind, een beetje doof en niet helemaal toerekeningsvatbaar. Op een gegeven moment zat ik op de stoeprand en werd ik in men nek gegrepen door een heilige reisgenoot die mij ervan weerhield flauw te vallen. I love reisgenoten, iedereen is lief. Flessen water werden aangereikt en tegen men kop aangehouden. Na een tijdje ging het gewoon weer goed en deed mijn lichaam weer wat ik wilde. Eigewijs stuk vreten.

Alle stress gleed van mij af bij het eerste aanzicht van het marmeren wonder. Na het afgeven van schoeisel bewogen wij ons, voetverbrandend, richting de Taj Mahal. Je ade stokt gewoon in je keel wanneer je voor het eerst oog in oog staat met dit wereldwonder. En die titel verdient het ook gewoon helemaal. het is heel surrealistisch om een waar beeld te kunnen vormen van dir gebouw aangezien je er tot op dat moment slechts een voorstelling van kon maken. Maar nu is het echt, het gebouw zit echt in een herinnering en zal niet meer weggaan. Na enkele toeristenkiekjes gemaakt te hebben liepen we over het terrein van de Taj. We liepen uiteindelijk richting het gebouw en het marmeren wonder werd steeds groter en mooier. je zegt niets, Je houd je muil en kijkt ernaar. Zo rustgevend. Je kan ook makkelijk een middagje op een bankje gaan zitten en ernaar kijken, wat we ook uitgebreid gedaan hebben.

'Ik loop op het marmer van de Taj mahal' freakte ik stilletjes in mijzelf. Het was niet heel erg druk en we liepen over het bouwwerk richting de ingang van het mausoleum. Binnen mag je geen foto's maken dus dat is slechts voor mentale kiekjes. Binnen is het ook schitterend. De wanden zijn versiert met mooie bloemen en de ronde wand is beschildert met teksten die wij natuurlijk niet konden lezen. In het midden staat een 'kist' waar natuurlijk (niet) de as van de vrouw in ligt.

Buiten heb ik samen met Rick op de marmeren vloer gezeten terwijl we keken naar de mensen en insectjes wegjaagden. Iedereen doolde gezellig over het terrein en ging zijn eigen weg. We zaten een tijdje op een bankje met uitzicht op de Taj. We keken naar de Taj mahal en hadden het over allerlei dingen behalve die Taj. Om de een of andere reden blijven die gesprekken dan heel erg hangen. Je hoeft het niet over het gebouw te hebben, je hoeft er alleen naar te kijken en ervan te genieten. En het bleef mooi..het is mooi. Het zal altijd mooi blijven.

Terwijl we richting de uitgang liepen werden we nog even gestalkt door allerlei vriendelijke mensen die graag met ons op de foto wilde. Ik geloof dat we met 15 mensen nu op de foto staan. Maar het geheel heeft iets heel leuks en iets liefs. Dus waarom niet.

We wilden ons nog even niet omdraaien dus liepen we achterwaarts richting de uitgang. Nog 1 keer wierpen we een blik op de Taj en liepen we van het terrein af. Taj Mahal, forever in my memory ;).