De Nederlandse Japanner

reizen in Japannerstijl heeft mij nooit zo erg aangetrokken, sterker nog, ik had er altijd een soort afkeer voor. Nu werd ik gecofronteerd met mijn eigen Japannerheid wat deze reis betrefde. Je kan er altijd voor kiezen om er zelf op uit te gaan maar toen puntje bij paaltje kwam leek het mij gezellig om met de groep van 8 op stap te gaan en de sights te gaan sieen. We hesen ons wederom in het busje (met airco, ole) en gingen opweg naar Ambert Fort. Ik ben serieus nu al vergeten welke Maharadja dit fort heeft gebouwd en wat het verhaal achter de stad was, slecht he. Wat ik mij kan heugen is dat het er schitterend uitziet, zowel van binnen als van buiten en dat er een paar honderd vrouwen woonden en een paar duizend concubines ;).

We gingen op de olifant 'als een echte maharadja (yeah right)' richting de poort van het fort. Dat ging van sjok sjok sjok, jij hoogzittend op de olifant terwijl verkoopliepen langs het pad je allerlei dingen toejubelden over hun koopwaar. Daar moest ik uitgebreid omlachen. Helemaal toen een man de reisgenoot die naast mij zat allerlei beelden van hout begon toe te gooien onder het mom van 'kijk er even naar'. Zij gooiden het lachend terug waardoor er een gezellig overgooispelletje ontstond. Bovenaan werd je weer van de olifant afgeschoven en direkt ingesloten door mensen die wederom iets aan je kwijt wilden. Ik dacht 'opzouten met je zooi' en zei 'no thank you'. Ja, en dat werkt niet. Dus op een gegeven moment zei ik ' you are in my way and I would like to go overthere, can you leave?'. En toen werd ik respectvol met rust gelaten, wat een fijne mensen!

Bij de ingang huurden we een gids die ons leidden door het fort. We liepen achter de goede man aan terwijl ik me bezighield met de mooie afbeeldingen en mozaieken op de muren en de poorten van het fort. De hitte was al minder een probleem geworden en pani (water) al weer wat heiliger.

Na Amber fort schuivelde we per bus naar Hawa Mahal (paleis der winden) waar we uitgeladen werden om een foto te maken. Toen bevond ik mij letterlijk onder de japannertjes terwijl ik mijn camera in de juiste positie trachtte te krijgen. Ik wilde ook nog even naar het gebouw kijken dus ik bleef wat langer staan. Toen iedereen in de bus zat zigzagde ik ook over de weg richting de bus om verder te rijden. Hawa Mahal was kleiner dan ik me had voorgesteld maar zeker niet minder mooi. Het springt ontzettend uit tussen de lage bebouwing van Jaipur en heeft een schitterende gevel.

City palace was ook leuk om doorheen te wandelen en wederom hadden we een gids gehuurd die ons enthousiast vertelden over wapens van de Maharadja's. Dingen zoals dolken waar je beiden de neus en de ogen mee uit kon steken. Zelfs toen streefden men al naar praktisch en tijdbesparend (iets wat overigens in India nu als nostalgie beschouwd kan worden). Ook de vodden van de Maharadja mochten niet gemist worden dus leidden hij ons langs tapijten waar zo'n 60 jaar aan gewerkt moest worden en outfits waar je door het gewicht zou aan bezwijken. Toen ik de mooie kleren van de vrouwen zag had ik zelf al hele fantasieen over hoe deze dingen mij zouden staan en ik keek beteuterd naar mijn eigen H&M kloffietje. 'Het zal wel niet comfortabel zitten'.

Hierna heb ik met Mieke in een Rickshaw door de stad gereden. Zij fietsten en ik zat achterin. Nee, rustig maar, dat was niet het geval. We werden toegezwaaid door een vriendelijk en wat ouder manneke en we vertelden hem dat we een uur lang door de stad gecrost wilden worden. Hij was er helemaal voor in en wij hesen ons in het krappe rickshaw karretje. Hoewel niet comfortabel (zoals alles maar des te leuker) was het een heel erg leuk ritje en de man sprak de hele weg vloeiend hindi tegens ons onderwijl af en toe een Engels woord laten vallend. Hij wees en vertelden en wij knikten hem vriendelijk toe terwijl we elkaar vragend maar lachend aankeken. Een schat van een man die op zijn leeftijd nog steeds de benen van zijn lijf fietste. Hij nodigde ons uit in de tempel waar hij, schijnbaar, altijd naartoe ging.

Op blote pootjes werden wij rondgeleid door de tempel terwijl hij wees naar beelden en de naam van de goden noemden. 'Lord Shiva, Lord Ganesha'. De mensen om ons heen waren druk bezig met bidden, zingen en praten. Enkele meisjes wuifde giegelend mijn kant op dat ik naar hen toe moest komen. Ik wuifde terug in de zin 'kom maar naar mij toe'. Ze schuivelden wat dichter bij en ik benaderde hen met een vragende blik. Ze vroegen waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen en vonden mij allemaal erg 'pretty'. O wat is dit land goed voor mijn ego! Ik nam afscheid en we verlieten te tempel waarna we ons weer in et karretje hesen en verder reden waarna we een tijdje weer werden afgezet bij het hotel. We namen afscheid van de man die ons een hand en een knuffel gaf en gingen het hotel in.

he he, weer ff zitten.