Goodbye India, Hello Nepal

De voorlopig laatste dag in India was aangebroken en in de vroege ochtend vertrokken we per bus alweer richting de grens met Nepal. Het was een aardig lange rit maar zoals ik al eerder heb verteld kan een busrit mij niet lang genoeg duren. Geef mij muziek, een raam en een uitzicht en ik ben in de 7e hemel. Bij de grens moest ik dan ook echt even ontwaken uit de trance waarin ik was gezakt, helemaal nu ik mij moest concentreren op paspoorten, visa's en bagage.

De grens is, net als alles in India, een drukte van jawelste en je moet wederom uitkijken waar je loopt. Het was weer heerlijk heet maar dit keer, doordat we dichterbij de grens waren, was het ook nog eens heel erg vochtig. Overal reden trucks, Rickshaws en tuck tucks en de straat was vol met mensen. De bagage werd op richshaws gehesen en zo gingen wij de grens met Nepal over. We gingen een klein kantoortje binnen waar de paspoorten en de visa gecontroleerd werden. Natuurlijk ging het geheel kalmpjes aan waardoor ik ook zoiets van, he, waarom die stress, doe maar lekker rustig. Daar houd ik van!

Het gekloot met paspoorten en visa ging toch redelijk snel en we waren zo de grens over. Een brutale man pakte echter in een opwelling oppeens mijn diskman uit mijn openstaande tas. Hij zal wel gedacht hebben dat te mogen doen omdat hij daar werkte maar ik wordt echt zenuwachtig van mensen die zomaar aan mijn spullen gaan zitten. Ik keek heb vreselijk boos aan waarop hij halflachend en ding weer aan mij teruggaf. 'Can I have that back PLEASE' kwam een stuk minder lief uit mijn mond dan ik had gedacht. Blijf met je tentakels van mijn shit af! Diskman = heilig.

Na allerlei stempeltjes en dingetjes werden we voorgesteld aan onze nieuwe gids, Madhu. In Jeeps reden we verder naar het plaatsje Bhairawa waar we zouden overnachten. Het was nog altijd lekker heet en lekker vochtig. Schoon is dan een herinnering uit het verre verleden.