Naar de efteling: Raj Mandir

Zoals menig mens dat niet onder een steen leeft wel weet heeft India een grote filmindustrie. Heel India is in de ban van acteurs waar de gemiddelde westerling zich van achter het oor krapt onder het mom van 'wiesda?'. De Brad Pitts van het land komen elke dag op elke straathoek aan je voorbij in de vorm van affiche's of reclames op de televisie. Ik herkende enkele koppies doordat de IFA awards, die dit jaar in Amsterdam zijn uitgereikt en ik had geprobeerd te volgen. Helaas vond Nederland dit niet belangrijk genoeg waardoor het hele IFA gebeuren tussen een snif en een snuif voorbij zijn gegaan. Erg jammer. Vooral toen ik eenmaal kennismaakte met het fenomeen 'bollywoodfilm'.

We gingen in Jaipur naar de Raj Mandir, de grootste bioscoop in Azie waar 1500 mensen in passen. Voor Indiase begrippen zat je nog best ruim, wat mij op zijn minst deed verbazen. We gingen naar Bunty aur Babli, een lachfilm waar we uiteraard niets van gingen snappen. Al snel genoeg merk je dat dit niet nodig was. Zoals iedereen ook had al gezegd spreken de mensen en de film erg voor zich en kan je aan de uitgebreide gezichtsuitdrukkingen wel zien wat er aan de hand is. Voordat we de zaal ingingen moesten we nog even wachten in de lobby van de bioscoop. Dat is zeker niet vervelend want de lobby is van zichzelf al een heuse attractie. De inrichting is heerlijk opzichtig en allerlei herinneringen aan de efteling borrelde bij mij op. Ondertussen waren wijzelf ook tot attractie gebombardeerd en vormden de mensen weereens eenmeute om ons heen die ons uitgebreid aanstaarde. We hadden er weinig last van en keuvelde rustig verder.

Een bollywoodfilm is iets waar je van houd of helemaal niet. Sommige mensen vinden er niets aan en zetten de film na 10 minuten uit. Anderen raken geheel gecharmeerd van het over-acting, wat de acteurs in overvloed doen, en gaan helemaal los op de muziek de de film voortbrengt. Bij mij was het laatste het geval. Ik vond het echt geweldig. Ik begreep geen hol van de film maar nog steeds vond ik het heel leuk om naar de film te kijken, al ging het alleen maar om de mooie mensen, de mooie kleding, de mooie plaatjes en de schitterende muziek. De muziek is later nog zo erg blijven hangen dat ik de cd van de film heb aangeschaft en deze schalt nog regelmatig uit van luidspiekers.

De bioscoopzaal was een amusant geheel. Ontzettend groot en tamelijk vol. Bellen wordt gewoon toegestaan dus af en toe hoor je verschillende mechanische deuntjes die worden gevolgd door een 'allo?' van de een of andere man of vrouw. Ook hier heeft iedereen een mobieltje, lijkt wel.

De film duurde 3 uur en de meerderheid van de groep was voor de pauze weggegaan, ik bleef echter wel hangen omdat ik wilde zien hoe de film ging eindigen. Ik was echt verbaasd dat ik het wel kon volgen, zo zie je maar weer dat zoiets als dialoog in sommige films niet heel belangrijk hoeft te zijn. Toch wil ik de film hier nog eens zien om alle grapjes echt te begrijpen, dan zal het ongetwijfeld nog leuker zijn.