The train of terror

Om 7 uur in de avondavonds zouden we vanuit Agra naar het station vertrekken en om 8 uur zou de nachttrein wegrijden. Nou staan deze treinen bekend om hun laatkoomheid en rekende we wel al op wat vertraging. Kush kwam om 7 uur naar beneden ons vertellend dat de trein 4 uur vertraging had. Zucht zucht, nouja, we wachten wel. We hadden geen kamers meer dus wachtten we beneden in de lobby waar we er trouwens bijzaten als een stelletje zwervers met van die winkelwagentjes. Na 3 uur kwam hij naar beneden vertellend dat de trein nog een uur vertraging had.. Nog meer wachten dus. Heerlijk! Affijn, zo rond 1 uur gingen we pas met ons busje richting het treinstation van Agra. Het was nog altijd warm en we waren erg moei.

We kwamen aan op het station en het was nog 7 minuten lopen naar het platform waar de trein zou stoppen. Met alle tassen op de rug (mussles baby) zijn we op en neer over de perrons gelopen slalommend door de mensenmassa die daar op de grond lag. Ik kon niet onderscheiden wat de mensen precies aan het doen waren. Wachtten ze op de trein? Wonen ze hier? Bedelen ze hier? Werken ze hier? Je kan het je niet inleven op dat moment. Uiteraard stonk het verschrikkelijk maar daar waren we onderhand gewend aan geraakt.We gingen het perron op en zette onze tassen op de grond en gingen er omheen staan. We wachten en wachten en wachten... ondertussen liggen en staan en lopen er mensen over het perron en douchen mensen met het water dat uit de pijpen op de rails komt. Aan ratten en grote insecten schiet het ook niet tekort op het perron. Overal zie je ze langs crossen en gezellige insecten voelen zich thuis op het perron. Kortom: paradise for moi!

Ik stond genageld aan de grond met de spullen tussen mijn benen gedisciplineerd te wachten op de trein terwijl ik elk stuk ongedierte in de gaten hield. geen rat of vliegbeest ging onopgemerkt langs mij heen. En zo sta je daar dan een tijdje..Goh, wanneer zou die trein toch eens aankomen? Na een uur of 2 ging mister guide toch eens vragen waar de trein eigenlijk uithing. Het was ondertussen ongeveer half 3. Om 3 uur zou de trein komen. Deze kwam uiteindelijk om half 4 aan. Er waren al andere treinen voorbijgekomen en we zagen al het vooruitzicht van onze reis: grote terror. Je had drie klassen. De eerste klas met airco was uitverkocht dus we zaten in de 2e klas, ergo geen airco. joy! Elke keer als er een trein voorbij reed kwam er een stank uit die niet voor mogelijk te houden was dus wij vreesden voor onze neuzen toen we de trein in moesten. Ondertussen ben je ook nog eens ontzettend moe wat altijd hele positieve effecten heeft op je gemoedstoestand.

Eindelijk om half 4 kwam de trein aan en perstten we ons door de nauwe ingang de trein in. Toen ging bij mij even et overlevingslampje branden en was ik gedurende 15 minuten klaarwakker. We installeerde ons rustigjes in de trein en gooide misplaatste mensen van onze bankjes af. Wederom verbazing vanaf mijn kant. Ik zal even uitleggen hoe het eruit zag. Zeeeer krap. Het hele woord krap met een geheel nieuwe defintie geven zodra je 1 voet zet in dit land. Het waren geen couchettes maar een soort open hokjes met aan weerszijde 3 bedden op elkaar. je kon niet zitten op het bed, alleen liggen. Ook het woord bed is een brede term want het ware banken met een soort zijl erover. Het kleefde heerlijk als je zweette en dat deed je altijd en de hele tijd. Het was nog altijd een graad of 40 en et werd alweer bijna ochtend: jeee zonsopgang! Samen met Mieke, die onder mij lag, maakte ik de koffers vast aan de bedstangen en sloten we dit af met een groot hangslot. Mijn tas met paspoort enzo en camera's hield ik vast in men armen terwijl ik op de bank ging liggen. Dat doe ik in de metro dus dat doe ik hier ook :p Ik heb misschien een uurtje geslapen en toen was ik alweer klaarwakker. Ik had gedroomd en waande mij nog even in die staat tot ik me realiseerde waar ik was: oja, in de gezelligste trein van India. Zweeter de zweet zweet zweet.. oja, zweet.. en heet heet. Overigens waren er geen ramen in de trein maar tralies. Als ik naar buiten keek zag ik..zand, zeer interessant maar ik heb er toch een tijd naar liggen staren omdat dat het enige teken van leven was buiten deze trein. Ik had 1 fles water (stout) omdat ik dacht dat ik wel een tijdje zou slapen. Nou nee natuurlijk dus het gebrek aan water in combinatie met 40 graden begon ook al een rol te spelen. Onder die omstandigheden had ik echter (verassend genoeg) een opperbest humeur en was ik aan het lachen en aan het praten, eerder brabbelen eigelijk, dat zal te maken hebben met het gebrek aan ja, alles eigelijk. Niemand had overigens genoeg water simpelweg omdat je niet genoeg mee kon nemen. Soms kwamen er mannetjes langs met raar voedsel die in Hindi iets blerde. Ook kwamen ze regelmatig langs met kannen onder de luidkeelse jengel 'chaaaaaaaaaaaaaaaaiiiii'.(thee, ja daar heb je trek in bij 40 graden). Af en toe kwam er dan van gids een wanhopige klank die luidde als 'Pani!!'. wat water betekent. Et klonk ook echt als iemand die door de woestijn kroop opzoek naar een flesje water.. paaniiii.....

Ik vond de reis echt zeer lachwekkend en heb et door et watergebrek maar half beleefd. Et einde leek gewoon nooit te komen. Nooit, never, nooit! Ik zou sterven in die trein! Het werkte echt op mijn lachspieren en liggend op et bed keek ik ijlend om mij heen af en toe iets doms zeggend door het vochttekort.

Maar toch, daar waren we dan eindelijk in varanassi. Toen merkte ik pas et watertekort doordat ik na een trap te hebben gelopen door men benen zakte. Gelukkig heb ik de beste groep in de wereld bij me en zorgt iedereen voor elkaar. Na de trein begon de quest naar water en toen we eindelijk pani benaderde was tot de grootste ironie ooit: BEVROREN. dus iedereen lurkte aan een bevroren fles. Mooi gezicht. God heeft zo zen wrede grapjes maar ook ik houd wel van die humor dus kan het apprecieren. Uiteindelijk kwamen we in et hotel en vond ik dat ik weer men stripes had verdiend wat overleven in vage omstandigheden betreft. Ik vond die trein weer 1 van de beste belevenissen die ik in India heb opgedaan en ik kom zeker nog terug voor nog een ritje.