Indian wedding

Op de 2e avond in Jaipur was ik met 3 andere reisgenoten rustig in het hotel aan het eten en praten. Op een gegeven moment horen we van ver geluiden komen die ons doet denken aan een fanfare. We negeren het nog even maar na een tijdje, wanneer het geluid luider wordt, worden we toch meer nieuwschierig. 2 reisgenoten besluiten een kijkje te gaan nemen. Nadat ik klaar was met eten rende ik ook de deur uit en de straat op. Het hotel lag aan een rotonde en eenmaal buiten zag ik vanaf de overkant een dansende en woelende menigte aankomen lopen. De menigte was omsloten door lichten die werden vastgehouden en aan het hoofd reden 2 mannen op paarden. In het midden van de menigte dansden de mensen wild maar ontspannen op de muziek die de fanfare teweeg bracht. Ik liep naar de menigte toe en keek van de zijkant naar het tafereel terwijl ik zocht naar mijn 2 reisgenoten. Al snel werd ik opgemerkt en begon iedereen tegen mij te praten en te vragen of ik mee wilde dansen. Ja eigelijk wel maar eerst even die reisgenoten vinden.

Na een tijdje zie ik ook hen in de menigte aankomen lopen en ik wandel naar hen toe. Weer worden we gevraagd om mee te dansen en worden er aan alle kanten gesprekken met ons aangeknoopt. Ook worden er veel foto's gemaakt en poseert iedereen druk om ons heen. Je weet niet waar je moet kijken maar het is een gezellig tafereel. Op een gegeven moment loopt er enthousiast vanuit de menigte een man, gekleed in wit en ruikend naar zoete bloemen, naar ons toe. Hij vraagt of we graag mee willen dansen en dat dat heel leuk zou zijn enzovoorts enzovoorts. Voor we iets kunnen zeggen wordt de eerste van ons drieeen aan de hand de menigte mee ingenomen. Eenmaal in het midden wordt Rick aangemoedigt om te dansen en hij begint vrolijk in beweging te komen. Ik kijk ernaar en moet lachen terwijl Mieke naast mij staat en er ook geboeid naar kijkt. De mensen dansen allemaal wild en gezellig om Rick heen en af en toe wordt hij op de schouders genomen. De mensen strooien met geld en bloemen en het is, zoals alles in dit land, een ware chaos, maar wel een gezellige chaos.

Dan worden ook wij aan de hand genomen en het feestgewoel ingeleid. De man maakt ruimte voor ons en zorgt dat iedereen respectvol afstand houd zodat we gezellig kunnen dansen. Dansen vind ik heel erg leuk dus ik begin gezellig mee te bewegen op de muziek die wordt gespeeld. Van alle kanten worden we aangemoedigt en telkens wordt mijn hand gepakt om mee te dansen. Als men te dichtbij komt wordt deze hardhandig aan de kant geduwd door de man in het wit: my hero! Wat een geweldige gozer :p We dansden met zen allen zo de straat over en het voelde aan als een waar feest wat het ook bleek te zijn. De optocht maakte deel uit van een huwelijksfeest en bracht de menigte uiteindelijk naar de plaats des onheils. We dansden en dansden en af en toe zocht ik een plekje aan de rand van de menigte om even op adem te komen, ook dan wordt je gezellig aan de hand genomen of door de menigte geleid. De mensen zijn hier zo gewend aan de drukte dat aanraking voor hen iets heel vanzelfsprekend is en daardoor vind ik het niet erg dat Jan en alleman je handje grijpt en ermee aan de haal gaat, ik moet ergens heen, toch? Af en toe was het even chaos en probeerde ik mijn reisgenoten in het gewoel te localiseren. Andere toeristen stonden aan de kant van het hotel te kijken naar de mensenmassa waar wij ons in hadden gestort, komen we er wel weer uit? Later voegen ook andere reisgenoten zich toe aan het gewoel en met 5 man hossen we in de menigte verder over straat.

Dan nadert de mensenmassa de ingang van een groot complex dat bestaat uit een groot grasveld, een podium en tenten, het huwelijksfeest dus. Vrolijk worden we aan de hand mee naarbinnen genomen terwijl iedereen ons een handje geeft en je naam vraagt. We worden als kerstboompjes versiert met bloemenkransen en worden naarbinnen geleid waar de mensen toestromen terwijl er van alle kanten foto's worden gemaakt. Je bent net een filmster en je snapt er echt helemaal niets. Iedereen wil je even aanraken, aait je arm of neemt je hand. Ook werd ik constant naar mijn naam gevraagd die vervolgens vloeiend uit de mond van de mensen kwam. We werden naar het deel geleid waar alle vrouwen zaten en werden voorgesteld aan de hele familie. De vrouwen zagen er schitterend uit met felgekleurde sari's en mooie hennabeschilderde handen en voeten. Ook hadden ze de meest mooie sieraden om hun nek, in hun haar en om hun enkels. Het zijn echt plaatjes om te zien, stuk voor stuk.

We worden over het veld geleid en moeten iedereen ontmoeten terwijl we ondertussen veel verschillend voedsel worden aangeboden. En dat neem je ook mooi aan ;). Na weer wat gedans in de menigte en boze blikken naar enkele billeknijpers werden we geleid naar het podium waar de hele goegemeente zich om de bruidegoms had gezet. Ook wij werden door de man in het wit (de broer blijkbaar) tussen de mensen neergezet en zo zat ik daar close gezellig tussen de mooie broer en de vermoeide bruidengom gezellig te wezen. Onderhand werden er van alles foto's gemaakt en werd je er op den duur wel een beetje gek van.

We vonden het wel mooi geweest en wilden de aandacht verder niet meer opeisen. We namen afscheid en hebben 10000 mensen een hand, een knuffel of een zoen gegeven en terwijl we richting de uitgang liepen werden we nog even over de arm geaaid door veel lieve en verlegen kindertjes. Bij de uitgang werd ik uitgenodigt om op het paard plaats te nemen. Ik als oud-paardrijdster zeg nooit nee tegen een paard dus ik heis mezelf met lange rok en al op het mooi goud beladen beest en stap zo, geleid door een jongen, richting het hotel. Later haalt Rick me in op het andere paard en zo rijden wij in een staat van 'wat een debiele situatie is dit' richting het hotel.

Later hoorde ik dat ook Rick gezellig in zijn kont is geknepen en dat ze ook hem gezellig lastigvielen met kusjesrequests dus dat was weer een monumentaal feit om weer te onthouden. Je weet nooit wat je tegen zal komen, dat is ook een van de mooie dingen van dit land...

Gevel van de Hawa Mahal

Wat loert daar door het rooster?

De gevel van de Hawa Mahal

De Nederlandse Japanner

reizen in Japannerstijl heeft mij nooit zo erg aangetrokken, sterker nog, ik had er altijd een soort afkeer voor. Nu werd ik gecofronteerd met mijn eigen Japannerheid wat deze reis betrefde. Je kan er altijd voor kiezen om er zelf op uit te gaan maar toen puntje bij paaltje kwam leek het mij gezellig om met de groep van 8 op stap te gaan en de sights te gaan sieen. We hesen ons wederom in het busje (met airco, ole) en gingen opweg naar Ambert Fort. Ik ben serieus nu al vergeten welke Maharadja dit fort heeft gebouwd en wat het verhaal achter de stad was, slecht he. Wat ik mij kan heugen is dat het er schitterend uitziet, zowel van binnen als van buiten en dat er een paar honderd vrouwen woonden en een paar duizend concubines ;).

We gingen op de olifant 'als een echte maharadja (yeah right)' richting de poort van het fort. Dat ging van sjok sjok sjok, jij hoogzittend op de olifant terwijl verkoopliepen langs het pad je allerlei dingen toejubelden over hun koopwaar. Daar moest ik uitgebreid omlachen. Helemaal toen een man de reisgenoot die naast mij zat allerlei beelden van hout begon toe te gooien onder het mom van 'kijk er even naar'. Zij gooiden het lachend terug waardoor er een gezellig overgooispelletje ontstond. Bovenaan werd je weer van de olifant afgeschoven en direkt ingesloten door mensen die wederom iets aan je kwijt wilden. Ik dacht 'opzouten met je zooi' en zei 'no thank you'. Ja, en dat werkt niet. Dus op een gegeven moment zei ik ' you are in my way and I would like to go overthere, can you leave?'. En toen werd ik respectvol met rust gelaten, wat een fijne mensen!

Bij de ingang huurden we een gids die ons leidden door het fort. We liepen achter de goede man aan terwijl ik me bezighield met de mooie afbeeldingen en mozaieken op de muren en de poorten van het fort. De hitte was al minder een probleem geworden en pani (water) al weer wat heiliger.

Na Amber fort schuivelde we per bus naar Hawa Mahal (paleis der winden) waar we uitgeladen werden om een foto te maken. Toen bevond ik mij letterlijk onder de japannertjes terwijl ik mijn camera in de juiste positie trachtte te krijgen. Ik wilde ook nog even naar het gebouw kijken dus ik bleef wat langer staan. Toen iedereen in de bus zat zigzagde ik ook over de weg richting de bus om verder te rijden. Hawa Mahal was kleiner dan ik me had voorgesteld maar zeker niet minder mooi. Het springt ontzettend uit tussen de lage bebouwing van Jaipur en heeft een schitterende gevel.

City palace was ook leuk om doorheen te wandelen en wederom hadden we een gids gehuurd die ons enthousiast vertelden over wapens van de Maharadja's. Dingen zoals dolken waar je beiden de neus en de ogen mee uit kon steken. Zelfs toen streefden men al naar praktisch en tijdbesparend (iets wat overigens in India nu als nostalgie beschouwd kan worden). Ook de vodden van de Maharadja mochten niet gemist worden dus leidden hij ons langs tapijten waar zo'n 60 jaar aan gewerkt moest worden en outfits waar je door het gewicht zou aan bezwijken. Toen ik de mooie kleren van de vrouwen zag had ik zelf al hele fantasieen over hoe deze dingen mij zouden staan en ik keek beteuterd naar mijn eigen H&M kloffietje. 'Het zal wel niet comfortabel zitten'.

Hierna heb ik met Mieke in een Rickshaw door de stad gereden. Zij fietsten en ik zat achterin. Nee, rustig maar, dat was niet het geval. We werden toegezwaaid door een vriendelijk en wat ouder manneke en we vertelden hem dat we een uur lang door de stad gecrost wilden worden. Hij was er helemaal voor in en wij hesen ons in het krappe rickshaw karretje. Hoewel niet comfortabel (zoals alles maar des te leuker) was het een heel erg leuk ritje en de man sprak de hele weg vloeiend hindi tegens ons onderwijl af en toe een Engels woord laten vallend. Hij wees en vertelden en wij knikten hem vriendelijk toe terwijl we elkaar vragend maar lachend aankeken. Een schat van een man die op zijn leeftijd nog steeds de benen van zijn lijf fietste. Hij nodigde ons uit in de tempel waar hij, schijnbaar, altijd naartoe ging.

Op blote pootjes werden wij rondgeleid door de tempel terwijl hij wees naar beelden en de naam van de goden noemden. 'Lord Shiva, Lord Ganesha'. De mensen om ons heen waren druk bezig met bidden, zingen en praten. Enkele meisjes wuifde giegelend mijn kant op dat ik naar hen toe moest komen. Ik wuifde terug in de zin 'kom maar naar mij toe'. Ze schuivelden wat dichter bij en ik benaderde hen met een vragende blik. Ze vroegen waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen en vonden mij allemaal erg 'pretty'. O wat is dit land goed voor mijn ego! Ik nam afscheid en we verlieten te tempel waarna we ons weer in et karretje hesen en verder reden waarna we een tijdje weer werden afgezet bij het hotel. We namen afscheid van de man die ons een hand en een knuffel gaf en gingen het hotel in.

he he, weer ff zitten.

Op de loer in Jaipur

In de namiddag gingen we met 6 man de straat op. In Amsterdam zie ik vaak groepjes mensen gehuld in reiskleertjes, gewaped met rugzak zich over straat bewegen en je weet gewoon meteen dat dat toeristen zijn. De schandelijke kleertjes en de rugzak waren hier niet eens een factor: je viel met je snuitwerk al genoeg uit de toon. Het was ontzettend heet aangezien we de 'beste' reistijd hadden uitgekozen: vlak voor de moesson. Het kwik rees al snel naar 45 graden en zo pufden wij in colone richting the Pink city. Het was even een wandelingetje vanaf het hotel voordat we in het centrum kwamen. Tijdens dat wandelingetje was echter ook al genoeg te zien om pal van achterover te slaan.

Je kan er niet omheen dat India een heel dichtbevolkt land is. Mensen zijn overal en dus ook heel dicht op elkaar (vandaar het woord dichtbevolkt ;). Het straatbeeld bestaat uit mensen, mensen, rickshaws, mensen, koeien, mensen, moeien, tuck tuck's, trucks, motors, mensen en oja, koeien. Verder moest ik in de eerste dagen in India ook even goed naar de grond kijken om eventuele ontmoetingen met stront te vermijden. Hier raak je later gewend aan wanneer je zonder enige moeite rond de stront- en viezigheidshopen heen hopt, in de eerste dagen is het echter opletten.

De geur was ook even iets om aan te wennen. Ik rook voedsel, kruiden, stront, uitlaatgassen en zoete bloemen die ik 20 jaar later nog steeds zou herkennen. Later, tijdens het eten, proefde ik de kruiden die ik die middag op straat had geroken in mijn eten. Toen begon ik mijn bord rijst te associeren met de viezigheid die ik op straat had ervaren waardoor mijn trek zich aanzienlijk verminderde.

We liepen door de straten en door de Gates van the Pink City terwijl we door Jan en alleman werden aangesproken. Bedelende kinderen kwamen al snel naar je toegerend om zich lachend aan je vast te klampen en waar je de rest van de middag niet meer vanaf zou komen. Iedereen zei me gedag en wilde mijn naam weten. Natuurlijk wilde ook iedereen dat je even binnenkwam in hun winkel om alleen even 'te kijken'. Lachend wuifde ik hun uitnodigingen weg en volgde ik mijn reisgenoten door de bagger dat de straat vormt.

Op een straathoek keerde we ons weer om zodat we op de terugweg aan de andere kant van de straat liepen. Hier liepen we ook weer langs talloze winkeltjes waar ze allerlei verschillende dingen aan je kwijt wilden. Al snel leerde ik hoe je het beste 'nee' kan zeggen in dit land.

Nog steeds zigzaggend om de stront, de vlaaien, het vuil en de koeien liepen we de bazaars af en de straten uit. Het hotel kwam weer inzicht. Menig mens had te weinig water meegenomen waardoor iedereen zich uitgeput in zijn stoeltje liet zakken. Mensen, we zijn maar 2 uurtjes weggeweest, waar is die conditie! Maar wat je je dan realiseert is niet dat je moe bent van het lopen maar van de eerste cultuurshock die je dan achter de rug hebt. De kleinste activiteit kan in India al de grootste impact hebben op je lieve Hollandse zieltje. Dus een glaasje cola is dan even geen overbodige luxe. Later zouden we wel weer actief worden.

Een kort en comfortabel ritje

Op het vliegveld aangekomen haalden we de bagage op en werden we opgehaald door onze reisbegeleider genaamd Kush. Terwijl we wachtten tot de groep compleet was sloeg ik water in en maakte ik als eerst kennis met de Indiase toiletten. Wat mij als eerste opviel was het vrouwtje dat in de toiletruimte zat, en niet zoals in Nederland met een bordje '20 cent' maar 'as you like'. Dus geef zoals het jou uitkomt. Ze begeleidde me helemaal de wc in alsof ik een kind was dat afscheid nam van haar pot. Oja, de sta-wc, dat is waar ook. Ik was erg blij met de ervaring die ik met deze wc's had opgedaan tijdens de talloze vakanties in Frankrijk. Na mijn toilet-initiatie voelde ik in mijn broekzak of ik wat kleine roepies had, ik had alleen 20 roepie en toen ik het de vrouw gaf keek ze verbouwereerd naar het briefje. Het enige wat ik dacht was, 30 eurocent is wel weinig.. achja, wist ik veel op dat moment.

We volgden Kush naar de bus die ons in de volgende 6 uur naar Jaipur zou brengen. Ik was nog klaarwakker en enthousiast over alles wat ik om mij heen zag, en dat was niet eens zoveel. Al gauw maakte we kennis met het Dehliaanse verkeer dat, zeg maar, niet veel beweegt, althans op dat moment. We schuivelde bandje voor bandje over de weg terwijl er een concert van toeters en bellen ons gezelschap hield. Ondertussen konden we ons vermaken met het schouwspel van opgedirkte vrachtwagens en auto's die waren beschildert met de meest leuke en gezellige symbolen. Toen zagen we ook als eerste het hakenkruis dat we tijdens de reis nog veel zouden tegenkomen.

Toen we eenmaal in beweging kwamen ging het meteen ook een stuk sneller. Ik werd ook al meer vermoeid en installeerde me liggend op de achterste bank terwijl ik half in slaap sukkelde. Geheel slapen lukte niet door het gezellige (en soms nodeloze) getoeter van de anderen op de weg.

Op een gegeven moment werd het heel langzaam licht en kregen we een beeld van het leven langs de openbare weg in Rajasthan. Een cultuurschokje vanachter het raam, zal ik maar zeggen. Ik was vreselijk moe waardoor het allemaal ook wat minder te verdragen was. Je zag vanalles, slapende mensen, lopende mensen, mensen die hun behoefte doen, koeien, 'huisjes', winkeltjes, zand, stof, weer koeien, weer mensen enzovoorts.

Na 6 uur rijden kwamen we in Jaipur aan waar ik wel even opkeek van de chaos, drukte en viezigheid van de stad. Ik had niet gedacht dat ik hier later zo gewend aan zou raken. Op dat moment leek het me vreselijk om daar doorheen te banjeren en ik vond het er allemaal niet aantrekkelijk uitzien, wederom geef ik hier de credit voor aan mijn vermoeidheid. Toen we in het hotel aankwamen was ook het enige wat ik wilde doen SLAPEN. Zodra ik mijn sleutel had wankelde ik naar mijn kamer, nam ik een halve douche en liet ik me op het bed vallen. Na 2 uurtjes slapen was ik weer fit en was het tijd voor de briefing waarin Kush vertelde over Jaipur, over wat er te zien is en over wat je het beste wel en niet kan doen. Ik geloof dat ik er maar half naar geluisterd had, zo slim weer. We spraken af om die middag met zen zessen de straat op te gaan om kennis te maken met de stad. Ik was zeer benieuwd..

Come fly with me

Eenmaal door de gate werd ik overspoeld door een gevoel van heerlijke vrijheid. Een vrijheid die je misschien alleenmaar ervaart wanneer je alleen op reis gaat en dus alleen voor jezelf verantwoordelijk bent en nergens anders aan hoeft te denken. Ik had nu al zin in het geheel en was in een beste stemming. Vrolijk drentelde ik over schiphol waar ik wat winkeltjes afstruinde opzoek naar beltegoed, een dood leesblaadje en een nieuwe CD. Beltegoed was ik vergeten te kopen, een dood leesblaadje kan voor wat entertainement zorgen en een nieuwe CD kan je de herinneringen extra doen vasthouden als je eenmaal thuiskomt.

Toen was het tijd om me naar de gate te begeven. Hier zaten al een boel mensen te wachten tot de gate werd geopend. Ik ging zitten en keek weer spiedend om me heen om te zien of ik mijn medereizigers kon herkennen. Later leerde ik dat ik pal tegenover Mieke zat. Later hoorde ik twee stelletjes zich aan elkaar voorstellen en ik nam meteen maar infitiatief en deed hetzelfde, uiteraard op de meest stomzinnige manier die je maar kan bedenken, maargoed, je hebt in ieder geval kennis gemaakt. In het vliegtuig maakte ik kennis met de rest van de club en al snel waren we alle 8 met elkaar bekend.

In wenen stapte we over op de vlucht naar Dehli. Deze had wat vertraging dus hebben we een tijdje op het vliegveld moeten wachten. Hier werd ik onderwijl aangesproken door een Indiase vrouw uit Jaipur die mij vroeg waar ik heen ging en mij vertelde wat ik allemaal wel en niet moest doen. Ze was erg vriendelijk en ook erg grappig wat ik op dat moment niet verwachtte. Zelfs daar maakte ik al kennis met de openheid van veel Indiase mensen, iets wat ik later nog meer zou ontdekken.

De vlucht naar Dehli was een groot feest. Ik ben nooit een groot fan geweest van vliegen en heb het altijd maar een beetje moeten overleven. Nu had ik 3 stoelen voor mijzelf waardoor ik languit in slaap kon vallen. Ik heb bijna de hele vlucht geslapen en na ongeveer 11 uur landden we op de luchthaven van Dehli.

You asked for it

Op 5 juni 2005 was het dan zover. Ik kroop met knikkende knietjes mijn bed uit en wankelde in slowmotion naar de douche terwijl ik mezelf feliciteerde met de geweldige keuze die ik had gemaakt om zo'n verre reis te gaan maken. Ik schoof mezelf door de ochtend en propte plichtmatig een boterham en een kop thee naar binnen. Mijn familie liep ondertussen onrustig rond te drentelen in het huis terwijl ze mij herinnerden aan spullen die ik uiteraard al ergens ingepakt had..of niet soms? Ja, wel toch? ARG!

Met halve hutkoffer hangend aan mijn rug en rugzak in de hand stommelde ik de trap af richting onze auto. En zo reden we allemaal in een o zo enthousiaste staat richting Schiphol. Op Schiphol ontmoette ik de rest van mijn uitzwaaigarde die onderhand bestond uit 6 mensen, gezellig, vooral als je nerveus bent.

Het inchecken ging snel en ik was al mensen aan het bespieden die eventueel deel zouden uitmaken van de groep waarmee ik op reis zou gaan. De groep bestond voor de rest maar uit 7 mensen dus ik was erg specifiek aan het kijken, ik kon ze echter op dat moment niet vinden. Na het inchecken (wat natuurlijk automatisch moest gaan en wat natuurlijk een expiriment was en wat natuurlijk fout ging) gingen we nog even met zijn allen ontbijten.

Terwijl uitzwaaiclub zich volstouwden met gezellige pannekoeken dronk ik slechts een beker cola. Toen was het alweer tijd om in te checken en gingen we met zen allen naar de ingang van de gate waar je natuurlijk van iedereen afscheid moet nemen. En ik hou zo erg van afscheid nemen..*kuch*.

Knuffel hier, kus daar, nog een droge opmerking en hoppa door de douane met die handel. Uiteraard ging ik 'af' en kreeg ik een complete foueersessie aan mijn broek wat ook weer heeft gezorgd voor een amusante fotosessie van mijn moeders kant. Daarna greep ik mijn tasje en waggelde ik verder door het shopparadijs van schiphol opweg naar de gate. Ik ga naar India en Nepal.. God am I an Idiot.

DOEI!



Intro