The train of terror

Om 7 uur in de avondavonds zouden we vanuit Agra naar het station vertrekken en om 8 uur zou de nachttrein wegrijden. Nou staan deze treinen bekend om hun laatkoomheid en rekende we wel al op wat vertraging. Kush kwam om 7 uur naar beneden ons vertellend dat de trein 4 uur vertraging had. Zucht zucht, nouja, we wachten wel. We hadden geen kamers meer dus wachtten we beneden in de lobby waar we er trouwens bijzaten als een stelletje zwervers met van die winkelwagentjes. Na 3 uur kwam hij naar beneden vertellend dat de trein nog een uur vertraging had.. Nog meer wachten dus. Heerlijk! Affijn, zo rond 1 uur gingen we pas met ons busje richting het treinstation van Agra. Het was nog altijd warm en we waren erg moei.

We kwamen aan op het station en het was nog 7 minuten lopen naar het platform waar de trein zou stoppen. Met alle tassen op de rug (mussles baby) zijn we op en neer over de perrons gelopen slalommend door de mensenmassa die daar op de grond lag. Ik kon niet onderscheiden wat de mensen precies aan het doen waren. Wachtten ze op de trein? Wonen ze hier? Bedelen ze hier? Werken ze hier? Je kan het je niet inleven op dat moment. Uiteraard stonk het verschrikkelijk maar daar waren we onderhand gewend aan geraakt.We gingen het perron op en zette onze tassen op de grond en gingen er omheen staan. We wachten en wachten en wachten... ondertussen liggen en staan en lopen er mensen over het perron en douchen mensen met het water dat uit de pijpen op de rails komt. Aan ratten en grote insecten schiet het ook niet tekort op het perron. Overal zie je ze langs crossen en gezellige insecten voelen zich thuis op het perron. Kortom: paradise for moi!

Ik stond genageld aan de grond met de spullen tussen mijn benen gedisciplineerd te wachten op de trein terwijl ik elk stuk ongedierte in de gaten hield. geen rat of vliegbeest ging onopgemerkt langs mij heen. En zo sta je daar dan een tijdje..Goh, wanneer zou die trein toch eens aankomen? Na een uur of 2 ging mister guide toch eens vragen waar de trein eigenlijk uithing. Het was ondertussen ongeveer half 3. Om 3 uur zou de trein komen. Deze kwam uiteindelijk om half 4 aan. Er waren al andere treinen voorbijgekomen en we zagen al het vooruitzicht van onze reis: grote terror. Je had drie klassen. De eerste klas met airco was uitverkocht dus we zaten in de 2e klas, ergo geen airco. joy! Elke keer als er een trein voorbij reed kwam er een stank uit die niet voor mogelijk te houden was dus wij vreesden voor onze neuzen toen we de trein in moesten. Ondertussen ben je ook nog eens ontzettend moe wat altijd hele positieve effecten heeft op je gemoedstoestand.

Eindelijk om half 4 kwam de trein aan en perstten we ons door de nauwe ingang de trein in. Toen ging bij mij even et overlevingslampje branden en was ik gedurende 15 minuten klaarwakker. We installeerde ons rustigjes in de trein en gooide misplaatste mensen van onze bankjes af. Wederom verbazing vanaf mijn kant. Ik zal even uitleggen hoe het eruit zag. Zeeeer krap. Het hele woord krap met een geheel nieuwe defintie geven zodra je 1 voet zet in dit land. Het waren geen couchettes maar een soort open hokjes met aan weerszijde 3 bedden op elkaar. je kon niet zitten op het bed, alleen liggen. Ook het woord bed is een brede term want het ware banken met een soort zijl erover. Het kleefde heerlijk als je zweette en dat deed je altijd en de hele tijd. Het was nog altijd een graad of 40 en et werd alweer bijna ochtend: jeee zonsopgang! Samen met Mieke, die onder mij lag, maakte ik de koffers vast aan de bedstangen en sloten we dit af met een groot hangslot. Mijn tas met paspoort enzo en camera's hield ik vast in men armen terwijl ik op de bank ging liggen. Dat doe ik in de metro dus dat doe ik hier ook :p Ik heb misschien een uurtje geslapen en toen was ik alweer klaarwakker. Ik had gedroomd en waande mij nog even in die staat tot ik me realiseerde waar ik was: oja, in de gezelligste trein van India. Zweeter de zweet zweet zweet.. oja, zweet.. en heet heet. Overigens waren er geen ramen in de trein maar tralies. Als ik naar buiten keek zag ik..zand, zeer interessant maar ik heb er toch een tijd naar liggen staren omdat dat het enige teken van leven was buiten deze trein. Ik had 1 fles water (stout) omdat ik dacht dat ik wel een tijdje zou slapen. Nou nee natuurlijk dus het gebrek aan water in combinatie met 40 graden begon ook al een rol te spelen. Onder die omstandigheden had ik echter (verassend genoeg) een opperbest humeur en was ik aan het lachen en aan het praten, eerder brabbelen eigelijk, dat zal te maken hebben met het gebrek aan ja, alles eigelijk. Niemand had overigens genoeg water simpelweg omdat je niet genoeg mee kon nemen. Soms kwamen er mannetjes langs met raar voedsel die in Hindi iets blerde. Ook kwamen ze regelmatig langs met kannen onder de luidkeelse jengel 'chaaaaaaaaaaaaaaaaiiiii'.(thee, ja daar heb je trek in bij 40 graden). Af en toe kwam er dan van gids een wanhopige klank die luidde als 'Pani!!'. wat water betekent. Et klonk ook echt als iemand die door de woestijn kroop opzoek naar een flesje water.. paaniiii.....

Ik vond de reis echt zeer lachwekkend en heb et door et watergebrek maar half beleefd. Et einde leek gewoon nooit te komen. Nooit, never, nooit! Ik zou sterven in die trein! Het werkte echt op mijn lachspieren en liggend op et bed keek ik ijlend om mij heen af en toe iets doms zeggend door het vochttekort.

Maar toch, daar waren we dan eindelijk in varanassi. Toen merkte ik pas et watertekort doordat ik na een trap te hebben gelopen door men benen zakte. Gelukkig heb ik de beste groep in de wereld bij me en zorgt iedereen voor elkaar. Na de trein begon de quest naar water en toen we eindelijk pani benaderde was tot de grootste ironie ooit: BEVROREN. dus iedereen lurkte aan een bevroren fles. Mooi gezicht. God heeft zo zen wrede grapjes maar ook ik houd wel van die humor dus kan het apprecieren. Uiteindelijk kwamen we in et hotel en vond ik dat ik weer men stripes had verdiend wat overleven in vage omstandigheden betreft. Ik vond die trein weer 1 van de beste belevenissen die ik in India heb opgedaan en ik kom zeker nog terug voor nog een ritje.

Nice pile of bricks 

Bear feet and marble wonders

Hoe ziet Agra eruit? Tot mijn diepe schaamte (kuch) moet ik zeggen dat ik werkelijk geen idee of indruk heb van Agra de stad. Het enige wat ik wilde toen we daar aankwamen was de Taj Mahal zien, zoals elk levend wezen dat daar neerstrijkt. De volgende dag zou de Taj dicht zijn dus wij gingen die middag te voet op pad naar de Taj Mahal. Wederom gewapend met Pani en rugtas gingen we op pad. Bij de ingang was het druk en uiteraard chaotisch. Verkopertjes klampen je wederom aan en ondertussen probeer jij ergens een toegangskaartje te bemachtigen. Uiteindelijk hadden we kaartjes en moesten we allerlei spul afgeven dat je niet mee naarbinnen mag nemen. Geen telefoon (?), geen Batterijen (?) enzovoorts. Dus helaas moest ik mijn zelfgemaakte KPN-landmijn afgeven en heb ik helaas niet de Taj Mahal op kunnen blazen, sorry daarvoor, het zat zeker in de planning maar ze hadden me door!

Ondertussen kreeg ik door gebrek aan pani, drukte en luide geluiden last van een draaierigheids-aanval. Mijn lichaam heeft soms zoiets van, 'het de mazzel, ik wil hier geen deel van uit maken' en besluit gewoon enkele functies uit te schakelen. Dus ik werd draaierig, een beetje blind, een beetje doof en niet helemaal toerekeningsvatbaar. Op een gegeven moment zat ik op de stoeprand en werd ik in men nek gegrepen door een heilige reisgenoot die mij ervan weerhield flauw te vallen. I love reisgenoten, iedereen is lief. Flessen water werden aangereikt en tegen men kop aangehouden. Na een tijdje ging het gewoon weer goed en deed mijn lichaam weer wat ik wilde. Eigewijs stuk vreten.

Alle stress gleed van mij af bij het eerste aanzicht van het marmeren wonder. Na het afgeven van schoeisel bewogen wij ons, voetverbrandend, richting de Taj Mahal. Je ade stokt gewoon in je keel wanneer je voor het eerst oog in oog staat met dit wereldwonder. En die titel verdient het ook gewoon helemaal. het is heel surrealistisch om een waar beeld te kunnen vormen van dir gebouw aangezien je er tot op dat moment slechts een voorstelling van kon maken. Maar nu is het echt, het gebouw zit echt in een herinnering en zal niet meer weggaan. Na enkele toeristenkiekjes gemaakt te hebben liepen we over het terrein van de Taj. We liepen uiteindelijk richting het gebouw en het marmeren wonder werd steeds groter en mooier. je zegt niets, Je houd je muil en kijkt ernaar. Zo rustgevend. Je kan ook makkelijk een middagje op een bankje gaan zitten en ernaar kijken, wat we ook uitgebreid gedaan hebben.

'Ik loop op het marmer van de Taj mahal' freakte ik stilletjes in mijzelf. Het was niet heel erg druk en we liepen over het bouwwerk richting de ingang van het mausoleum. Binnen mag je geen foto's maken dus dat is slechts voor mentale kiekjes. Binnen is het ook schitterend. De wanden zijn versiert met mooie bloemen en de ronde wand is beschildert met teksten die wij natuurlijk niet konden lezen. In het midden staat een 'kist' waar natuurlijk (niet) de as van de vrouw in ligt.

Buiten heb ik samen met Rick op de marmeren vloer gezeten terwijl we keken naar de mensen en insectjes wegjaagden. Iedereen doolde gezellig over het terrein en ging zijn eigen weg. We zaten een tijdje op een bankje met uitzicht op de Taj. We keken naar de Taj mahal en hadden het over allerlei dingen behalve die Taj. Om de een of andere reden blijven die gesprekken dan heel erg hangen. Je hoeft het niet over het gebouw te hebben, je hoeft er alleen naar te kijken en ervan te genieten. En het bleef mooi..het is mooi. Het zal altijd mooi blijven.

Terwijl we richting de uitgang liepen werden we nog even gestalkt door allerlei vriendelijke mensen die graag met ons op de foto wilde. Ik geloof dat we met 15 mensen nu op de foto staan. Maar het geheel heeft iets heel leuks en iets liefs. Dus waarom niet.

We wilden ons nog even niet omdraaien dus liepen we achterwaarts richting de uitgang. Nog 1 keer wierpen we een blik op de Taj en liepen we van het terrein af. Taj Mahal, forever in my memory ;).

Horn please 

Stand by my bus

Ik ben iemand die je in een bus kan zetten en waarmee je tot het oneindige door kan rijden. Sommigen keken een beetje op tegen de busreizen van de ene plaats naar de andere. Nu ik terugkijk op de reis is dit voor mij ook wel 1 van de hoogtepunten geweest. 6 uur lang in een bus zitten, naar buiten kijken en oneindig veel muziek luisteren. Ik werd dan ook een beetje chaggie wanneer we even een 'pauze' gingen nemen. Doorrijden met dat barrel, ik vind het wel prima. Het verkeer in India (en ook in Nepal) is overigens uiterst boeiend om te bestuderen, je zal je nooit gaan vervelen aan de taferelen die voorbij komen.

Zoals ik al had geschreven komen de meest kunstige trucks en auto's aan je voorbij die af en toe ook schitterend gedecoreerd zijn met slingers die je in nederland in de kerstboom terug kan vinden. Verder zie je heel veel auto's en wagens volgestopt met Indiers. Ze zitten ern, ze hangen buiten de deur, hier en daar steekt een voet uit het raam, ze zitten op het dak en hangen aan de achterkant van de wagen. In totaal weten ze 20 mensen in 1 auto te persen zonder er ook maar een beetje bezorgd uit te zien. Ondertussen gaat de wagen ook zo'n 80 kilometer per uur en wil je rampscenario's (zoals het vallen van de wagen op de weg) ook echt niet inbeelden.

Iedereen rijd als een bezetene in India, dat is nu eenmaal zo. Toch hebben ze allemaal een gezicht waar de kalmte vanaf straalt. Of het nu iemand op de rickshaw is, in de tuck tuck of in de bus, de toeteren je oren van het hoofd, ze omzeilen vanalles op de weg en snijden elkaar voortdurend af. Toch blijven ze allemaal kalm en rijden allemaal rustig op die manier door.

langs de weg zie je ook karren met kamelen, soms een olifant en heb ook mannen met beren aan een touwtje gezien. Ik wilde niet weten wat daarmee ging gebeuren maar ik betwijfelde dat het Russisch staatscircus in de buurt was. Rajasthan heeft een woestijnlandschap en is dus ontzettend droog. Het is niet mooi om te zien maar langs de weg zie je genoeg om naar buiten te blijven kijken. Overal wonen mensen, overal lopen mensen, overal werken mensen, overal liggen mensen of overal doen mensen hun behoeftes. De armoede is niet om ontweken te worden en hier ging ik dan ook veel over nadenken. Wat is armoede? Wat zouden deze mensen van hun leven vinden? Zouden zij een vorm van geluk ervaren die wij niet kunnen inzien omdat we uit die consumptiecultuur komen? Allemaal vragen waar je niet zomaar een antwoord op kan vinden.

En wij rijden door..met op de achtergrond Coldplay, Shakira, Linkin Park, The game of Jimmy Hendrixx..Als ik het nu weer luister zie ik de beelden weer opkomen. Muziek slaat ook herinneringen op..

My darlin, my truck

Als Indiers of Nepalezen een bezit hebben dan koesteren ze die ook tot het ding volledig tot schroot is verandert. Trucks in Nederland zijn gewoon middelen, grijs en onpersoonlijk. Indische en Nepaleze trucks zijn ware kunstvoorwerpen. De wagens zijn beschildert met symbolen, kleuren, vlaggen en teksten en van binnenin is het een feest van een en al kleur. Elke truck heeft voorrin een altaartje van Shiva of Ganesh en in Nepal soms een beeld van Boeddha. Overal blijkt de religieuze devotie van de bevolking. Ook zijn de trucks veelal beschildert met hakenkruizen wat, als je het voor het eerst ziet, heel raar is om te zien. Het hakenkruis kom je hier in grote getalen tegen en is een teken van (geloof ik) geluk.

Elke Rickshaw, elke truck en elke winkel is wel beschildert met een hakenkruis. Dan pas realiseer je je dat een andere wereld ook echt een andere wereld is. Het overgrote deel van de bevolking zal niet weten wat het teken betekent voor Europeanen en voor hen is het volledig positief. Daarom kan ik er ook niet geschokt van zijn als ik het symbool hier tegenkom.Het verkeer ziet er hier, door al die mooie beschilderingen, veel gezelliger uit dan in Nederland. De mensen hier besteden graag hun tijd aan het opdoffen van hun karretjes, groot of klein wat het allemaal heel knus en lievelijk maakt. Natuurlijk rijden ze nog altijd als idioten mar dat even terzijde.Misschien dat ik in Nederland ook mensen ga aansporen om hun wagentjes met gezellige kleurtjes te beschilderen om het algemeen moraal in Nederland wat op te krikken ;).

Naar de efteling: Raj Mandir

Zoals menig mens dat niet onder een steen leeft wel weet heeft India een grote filmindustrie. Heel India is in de ban van acteurs waar de gemiddelde westerling zich van achter het oor krapt onder het mom van 'wiesda?'. De Brad Pitts van het land komen elke dag op elke straathoek aan je voorbij in de vorm van affiche's of reclames op de televisie. Ik herkende enkele koppies doordat de IFA awards, die dit jaar in Amsterdam zijn uitgereikt en ik had geprobeerd te volgen. Helaas vond Nederland dit niet belangrijk genoeg waardoor het hele IFA gebeuren tussen een snif en een snuif voorbij zijn gegaan. Erg jammer. Vooral toen ik eenmaal kennismaakte met het fenomeen 'bollywoodfilm'.

We gingen in Jaipur naar de Raj Mandir, de grootste bioscoop in Azie waar 1500 mensen in passen. Voor Indiase begrippen zat je nog best ruim, wat mij op zijn minst deed verbazen. We gingen naar Bunty aur Babli, een lachfilm waar we uiteraard niets van gingen snappen. Al snel genoeg merk je dat dit niet nodig was. Zoals iedereen ook had al gezegd spreken de mensen en de film erg voor zich en kan je aan de uitgebreide gezichtsuitdrukkingen wel zien wat er aan de hand is. Voordat we de zaal ingingen moesten we nog even wachten in de lobby van de bioscoop. Dat is zeker niet vervelend want de lobby is van zichzelf al een heuse attractie. De inrichting is heerlijk opzichtig en allerlei herinneringen aan de efteling borrelde bij mij op. Ondertussen waren wijzelf ook tot attractie gebombardeerd en vormden de mensen weereens eenmeute om ons heen die ons uitgebreid aanstaarde. We hadden er weinig last van en keuvelde rustig verder.

Een bollywoodfilm is iets waar je van houd of helemaal niet. Sommige mensen vinden er niets aan en zetten de film na 10 minuten uit. Anderen raken geheel gecharmeerd van het over-acting, wat de acteurs in overvloed doen, en gaan helemaal los op de muziek de de film voortbrengt. Bij mij was het laatste het geval. Ik vond het echt geweldig. Ik begreep geen hol van de film maar nog steeds vond ik het heel leuk om naar de film te kijken, al ging het alleen maar om de mooie mensen, de mooie kleding, de mooie plaatjes en de schitterende muziek. De muziek is later nog zo erg blijven hangen dat ik de cd van de film heb aangeschaft en deze schalt nog regelmatig uit van luidspiekers.

De bioscoopzaal was een amusant geheel. Ontzettend groot en tamelijk vol. Bellen wordt gewoon toegestaan dus af en toe hoor je verschillende mechanische deuntjes die worden gevolgd door een 'allo?' van de een of andere man of vrouw. Ook hier heeft iedereen een mobieltje, lijkt wel.

De film duurde 3 uur en de meerderheid van de groep was voor de pauze weggegaan, ik bleef echter wel hangen omdat ik wilde zien hoe de film ging eindigen. Ik was echt verbaasd dat ik het wel kon volgen, zo zie je maar weer dat zoiets als dialoog in sommige films niet heel belangrijk hoeft te zijn. Toch wil ik de film hier nog eens zien om alle grapjes echt te begrijpen, dan zal het ongetwijfeld nog leuker zijn.

Afdingus

Nou, ik heb mijn grote talent deze reis wel ontdekt: afdingen! Nou mooi niet dus. Als ik ergens te week voor ben is het wel afdingen, en al helemaal wanneer iets al heel goedkoop is in verhouding tot de euro. Maar je bent blijkbaar niet 'cool' wanneer je niet afdingt dus ook ik ging als brave borst zijnde ook gezellig in discussie met winkelmannetjes en straatverkopers.

Hoe het werkt: de winkeliers geven je (eigelijk altijd) een te hoge prijs. Helemaal als je toerist bent kan je rekening nemen met een aardige naai. Je moet altijd helemaal bij de helft van de gegeven prijs beginnen met afdingen. Dan krijg je grote ogen en een soort veronschuldigde verontwaardiging die moeilijk is te weerstaan, helemaal in het laagseizoen wanneer de zaakjes minder lopen dan anders.
Eerst wordt er schoorvoetend tegenin gegaan en op dat moment is het jou beurt om met een pruillip aan te komen zetten. Vooral als je een meisje bent werken pruillippen geweldig en moet je vooral voet bijs tuk houden. Zij gaan steeds lager, jij komt hen ietsje tegemoed tot je op het punt komt dat jij toch niet tevreden bent. Je kijkt zeer teleursgesteld en wilt al opstaan. Dan schieten ze je zowel fysiek en prijswaardig je helemaal tegemoed en verkopen ze je het goed graag voor nog minder. En dan dacht ik altijd, heb ik die man nou zijn maaltijd ontnomen? Maar waar je altijd vanuit kan gaan is dat ze echt nee zullen zeggen als ze er echt niets mee winnen.

En, wie weet, wordt je als naieve toerist alsnog in de maling genomen, dus je weet nooit! Maar het is een leuke bijkomstige activiteit waaraan je niet ontsnapt, tenzij je uit principiele overwegingen niet wilt afdingen, wat ik soms ook heb gedaan.. Dan naaien ze me maar voor een extra maaltijd, ik wordt er niet naar van, integendeel.

Achterop