Public bus in Nepal

De volgende dag vertrokken we per Public bus naar Pokhara. Een public bus is dus gewoon een openbare bus waar ook de Nepaleze bevolking mee reist. Een hele leuke beleving want het is heel anders dan het gemiddelde toeristenbusje dat je gewend bent. Het is weer een stukje krapper, een stukje voller en een stukje meer chaotisch. Voor mij werd het weer iets te chaoitisch waardoor ik weer even last kreeg van mijn ademhaling. Helemaal toen er 3 nepaleze jongeren een concert van Nepaleze muziek in de bus kwamen geven. Die drukten hun ruggen tegen mijn zij waardoor ik geen mogelijkheid tot ruimte meer zag. Even paniek! Toen ze weg waren en ik me weer had geinstalleerd met muziek was het echter een heel aangenaam ritje en door het uitzicht wat Nepal je biedt houd je zoiezo gewoon je muil. We kwamen al snel in meer bergachtig gebied en we gingen steeds hoger en hoger. Het land werd groener en de temperatuur daalde voelbaar om ons heen.

De busrit verliep goed maar toch waren er dingen waarvan wij ons eerst afvroegen wat het nu eigelijk betekende. Regelmatig kwam de bus langs controleposten van het leger. Aan de kant van de weg waren er kleine posten gebouwd en op de weg lagen palen, bomen of autobanden zodat de auto's en bussen eromheen moesten slalommen. Ook moest de Nepaleze bevolking uit de bus stappen en een eindje lopen waarna ze, een paar meter verderop, weer door de bus werden opgehaald. dit alles om de mensen en de bus te controleren. Wij mochten als toeristen blijven zitten en er werd verder geen aandacht aan ons besteed. Dit gebeurde misschien wel 5 of 6 keer per rit waardoor je je toch realiseert dat je wel degelijk een spanning in het land kan opmerken. Ik vind ook dat je hier bewust van moet blijven, of je het nu merkt of niet.

Na 8 uur kwamen we dan aan in Pokhara en snoven we met veel plezier de schone natuurlucht van Nepal op. Bij het hotel dronken we gezellig nog wat en gingen we naar de kamers. Tot mijn grote vreugde had deze een balkon! En als je echt wilt weten wat hemel is raad ik je aan om met blote voeten in de lucht op een balkon in Pokhara te gaan zitten terwijl je uitkijkt op het prachtige uitzicht van groen groen en bergen. Ik kladde mijn dagboekje weer vol en genoot van de rust van de omgeving. Welcome to Nepal baby!

Goodbye India, Hello Nepal

De voorlopig laatste dag in India was aangebroken en in de vroege ochtend vertrokken we per bus alweer richting de grens met Nepal. Het was een aardig lange rit maar zoals ik al eerder heb verteld kan een busrit mij niet lang genoeg duren. Geef mij muziek, een raam en een uitzicht en ik ben in de 7e hemel. Bij de grens moest ik dan ook echt even ontwaken uit de trance waarin ik was gezakt, helemaal nu ik mij moest concentreren op paspoorten, visa's en bagage.

De grens is, net als alles in India, een drukte van jawelste en je moet wederom uitkijken waar je loopt. Het was weer heerlijk heet maar dit keer, doordat we dichterbij de grens waren, was het ook nog eens heel erg vochtig. Overal reden trucks, Rickshaws en tuck tucks en de straat was vol met mensen. De bagage werd op richshaws gehesen en zo gingen wij de grens met Nepal over. We gingen een klein kantoortje binnen waar de paspoorten en de visa gecontroleerd werden. Natuurlijk ging het geheel kalmpjes aan waardoor ik ook zoiets van, he, waarom die stress, doe maar lekker rustig. Daar houd ik van!

Het gekloot met paspoorten en visa ging toch redelijk snel en we waren zo de grens over. Een brutale man pakte echter in een opwelling oppeens mijn diskman uit mijn openstaande tas. Hij zal wel gedacht hebben dat te mogen doen omdat hij daar werkte maar ik wordt echt zenuwachtig van mensen die zomaar aan mijn spullen gaan zitten. Ik keek heb vreselijk boos aan waarop hij halflachend en ding weer aan mij teruggaf. 'Can I have that back PLEASE' kwam een stuk minder lief uit mijn mond dan ik had gedacht. Blijf met je tentakels van mijn shit af! Diskman = heilig.

Na allerlei stempeltjes en dingetjes werden we voorgesteld aan onze nieuwe gids, Madhu. In Jeeps reden we verder naar het plaatsje Bhairawa waar we zouden overnachten. Het was nog altijd lekker heet en lekker vochtig. Schoon is dan een herinnering uit het verre verleden.

Rickshaw rememberance

De rickshaw.

Het is een waarlijk debiel vervoermiddel wat, ondanks zijn oncomfortabelheid, nog heel populair is. Zie voor je een mannenfiets met daarachter een karretje met een bankje erin. Soms hebben deze karretjes een klein dakje waardoor je lekker opgepropt zit. Bij zo'n karretje kan je dat beeld vormen van zo'n wagentje voor je hond wat je achter aan je fiets vastmaakt maar dan wat groter. Ik ben echt verbaasd over dat die gammele richskaws zoveel mensen kunnen dragen want de straten waren soms zo slecht dat je echt elk moment kon omkieperen, maar dat deed je niet. Terwijl jij 'ontspannen' in het karretje zit fietst de rickshawman zich de benen van het lijf. Sommigen zijn heel oud maar fietsen nog steeds alsof er geen morgen is.

Aan het eind van een rit wil je ook gewoon dubbel betalen simpelweg omdat ze zo hard moeten werken op die fiets, als Nederlander (ja zelfs als ervaren fietsers) zou NIEMAND dit kunnen. Verkeer in India is zoiezo een geweldig fenomeen. Er schijnen regels te zijn, ik heb ze echter nog niet kunnen ontdekken. Ik heb in totaal 1 stoplicht opgemerkt en een paar politie-agenten die trachtte het verkeer te 'regelen'. Ondertussen is iedereen in het verkeerd beleefd tegen elkaar in vergelijking tot de scheldpartijen in Nederland.

Toeteren doe je hier gewoon omdat je claxon toch al bij je hand in de buurt zit of simpelweg als aankondiging van 'Ik kom eraan!'. De claxons klinken hier trouwens naar de aanmoedigings-toeters van de tour de France. Niemand hier ergert zich echt omdat het gewoon niet de moeite waard is, anders verkeer je in een staat van permanente ergernis en das gewoon stom om te doen.Tuck tuck's zijn ook erg leuk en koddig om in te zitten. Dit zijn motorricksja's waarin je achterin zit. Et hobbelt niet zoals een ricksja maar et gaat uiteraard een stuk harder waardoor je soms het idee hebt dat je het ding niet levend zal verlaten.

Mother Ganges, burning is learning.. 

Varanasi: In the heart of the goddess

Burning is learning, cremation is incarnation... Ik houd van de Hindoe-filosofie!!

De ganges is de heilige rivier van India en wordt gezien als de belichaming van de alomvattende godin. Ze wordt ook wel Mother Ganges genoemd wat je uitspreekt als 'Gendjies of Gendjus'. De stad Varanasi is ook wel bekend onder de naam 'Benares' en heeft andere verschillende namen met een eigen betekenis. Varanasi is de heiligste stad van India en alles draait om het bovenstaande begrip. Dat is de kern van het bestaan voor Hindoe en daar voel ik mij zeer thuis in.

Varanasi zal ik nooit meer vergeten en ik weet zeker dat ik er meerdere malen naar terug zal keren. Varanasi is anders dan andere Indiase steden en dat merk je aan alles. De spiritualiteit leeft hier zo erg zoals ik het nog nooit heb gezien. Overal, op elke straathoek kom je de godin (of god) tegen, zoals ik later las in het boek 'moeder India'. Varanasi is een labyrint van gangetjes, steegjes en straatjes. heerlijk om in verdwaald te raken waar wij dan ook natuurlijk in slaagden. Vroeg in de ochtend (rond 5 uur of vroeger) gingen we naar de ganges om een boottocht te maken over het water. De zonsopgang is echt schitterend en vooral als je nog half in slaap bent. Ik beleefde het geheel in een staat tussen slaap en volledig bewustzijn wat het extra sprookjesachtig maakte. Et is haast niet in woorden te omvatten. Het is zo erg druk en toch zo stil. Wederom een nieuw hoogtepunt. De boottocht voerde ons langs alle Ghats (oevers) en was heel mooi om te zien. Elke ghat heeft een eigen karakter of tempel. Sommige ghats zijn voor het zwemmen, sommigen voor het wasen van kleren en sommigen voor crematies (buring is learning, Cremation is incarnation). Deze Ghats liggen pal naast elkaar. Valk naast elkaar zijn er duizenden en duizenden mensen bezig met baden, wassen, cremeren en zwemmen. Het leven speelt zich af aan de Ganges. Wij voeren met het bootje over het water en in stilte zat ik te kijken naar het water, de mensen en de gebouwen. Ondertussen begon de zon steeds veller te schijnen. De boot meerde aan en we liepen door de straatjes van Varanasi. Zelfs rond deze tijd was het al een drukte van belang en je vraagt je af waarom je zelf eigelijk nooit opstaat wanneer de zon op komt. Het is daar zo vanzelfsprekend op dat moment.

Na de boottocht was ik nog erg moe en had ik weinig energie door het gebrek aan water van de vorige dag. Toch wilde ik echt weer terug naar de Ganges, ik had nog lang niet alles gezien wat ik wilde zien. Ik had met Rick afgesproken die middag terug te gaan. Een tijd heb ik op de kamer gelegen om bij te komen. Ik voelde me ontzettend slap en moe en baalde daar echt van. Dus ik had de ORS aangebroken en heb dat miepend (vies) opgezopen waarna ik me helemaal geweldig voelde, vol van energie (moet ongezond zijn :P). Ik werd er helemaal hieper van maar op dat moment was ik daar zeer blij mee.

Met de tuck tuck reden we een end naar de Gaths. Het was zondagmiddag dus iedereen had een rustdag en was aan et badderen en doen. Op veel ghats werd cricket gespeeld en er waren veel crematies aan de gang, zo maf om dat naast elkaar te zien maar hindoe's zien dat niet als iets 'bedroevends' of slecht. Vrouwen mogen ook niet huilen omdat het mooi is dat de ziel overreist naar nirvana. De vrouwen moeten het geheel vaak van een afstand bekijken terwijl de mannen het ritueel uitvoeren. We liepen over de Gaths tussen alle mensen door en iedereen was zo geobserdeerd door et cricket dat ze ons niet opmerkten: Heerlijk, lekker rustig. Geen gezeik ofzo maar lekker wandelen. Ik moet zeggen dat ik India de drukte en de viezigheid toch wel 1 groot feest vond.. Dat komt vooral door de mensen die zo ontzettend open zijn. Ze zijn soms (ahum, misschien iets meer dan soms ;p) niet te vertrouwen maar willen wel met je feesten. Natuurlijk is niet iedereen hetzelfde en moet je goed oppassen want we hebben echt al dingen meegemaakt die gewoon niet sporen wat oplichting betreft. Daar leer je dan weer van, denk ik dan. We hebben naar et cricket gekeken en rick trachtte uit te leggen hoe et werkte. Kom geen touw aan het spelletje vastknopen maar ik vond toeschouwers boeiender dan de spelers. We liepen over de Ghats en werden wederom aan allerlei kanten aangesproken. Omdat ik Rick bij me had werd ik als meisje niet direkt aangesproken dus ik had het lekker rustig. Rick had het echter maar druk met allerlei vragen en gesprekjes. Op een gegeven moment werd hem een massage aangeboden waar hij gezellig op in ging. Mooi, kon ik even aan de Ganges zitten en het geheel aanschouwen. Terwijl Rick in de meest onmogelijke posities werd gewurmd zat ik op de trap te kijken naar het water, de boten en de mensen. Je kan daar dagen zitten, zelfs weken en je zal nooit uitgekeken zijn. Ook schaterde ik hartelijk om de massagetechnieken van de Indier: die moet je hier in Nederland niet proberen tenzij je op de wallen werkt :D. Maar je weet het als je daar bent: Indiers geen gevoel van privacy of schaamte zoals Westerlingen dat kunnen beleven.

Na de massage zijn we verder gelopen over de Ghats tot we bij een burning Ghat kwamen en we ons realiseerde hoe laat het was. Veel mensen stonden er bijna op dat we bleven kijken voor de crematies maar dan beginnen ook mijn morele gevoelens een rol te spelen en voel ik toch weinig voor het bijwonen van een crematieritueel van een familie.Crematies is toch iets voor familie en niet voor toeristen, ookal is et openbaar, vanuit mijn cultuur gezien blijft et iets voor de mensen die er dichtbij staan. Dat zien de Indiers dan weer anders die graag willen dat je er bij blijft staan maar, nee, voor mij hoefde dat niet dus wij volgde onze weg naar boven.

Toen gingen we weer de straatjes van varanassi in die eindeloos en oja eindeloos zijn. Wel weer een heel avontuur om erdoorheen te waggelen, zigzaggend door de mensen, de stront en de plasjes waarvan je niet wil wete wat et is. Uitiendelijk kwamen we dan bij een open gedeelte waar we een rickshaw omsingelde die ons met veel hoten en stoten ons naar het hotel bracht. Die rickshaw mensen werken zo hard, echt ze fietsen hun benen uit hun lijf, en dat op die straten en in die drukte! *respect*. namaste ;).